photography

The Surveyed Female

MEN LOOK AT WOMEN

‘Women watch themselves being looked at’

-John Berger-

Vol verbazing keek ik naar de foto. Waar ging dit over? Een foto van een man die met een zelfontspanner een foto van zichzelf en een vrouw maakt. In een zaal vol ouwe meuk met de sfeer van een verlaten kantoor.

Welke gedachte zit erachter? Zijn de man en de vrouw gewoon een middagje leuk creatief bezig geweest? Zit er überhaupt een gedachte achter dit beeld? Of is dit een voorbeeld van een foto die alleen door ‘de kenners’ gewaardeerd wordt? Een beeld dat je zonder academische achtergrond niet kan begrijpen …

Ik reageer nogal primair op dwepen. Een paar jaar geleden stond ik in een boekenwinkel in de rij te wachten tot ik kon afrekenen. Drong er iemand voor die hijgend aan vroeg: ‘Is de nieuwe (…) al binnen?? Ik herinner me nog de verwachtingsvolle ogen, het denkbeeldige kwijl dat uit de halfopen mond liep …

Het antwoord van de verkoper was hilarisch ‘Nee, helaas. Dat soort boeken verkopen wij niet. Daarvoor kunt U beter naar de kiosk gaan …’

Ik pakte m’n notitieblokje en noteerde: Dat Boek Koop Ik Nooit

Inmiddels heb ik alle boeken uit de Harry Potter reeks drie keer gelezen en de dvd’s grijs gespeeld. Ik zat er helemaal naast met mijn vooringenomen, pseudo-elitaire mening.

Ik had in het begin enorm veel moeite met de conceptuele component van de opleiding Photographic Design.

Veel te vaag. Te elitair. Te gehyped. Elke foto, elk voorbeeld, elk schilderij werd gepresenteerd als een meesterwerk. Een plas melk op een tafel met rotzooi. Een opname van de Rijn. Schoorstenen. Landschappen met een boodschap. Plastic wolken boven zee …

Mijnschachten… Bernd en Hilla Becher

Er werd ons een foto van Philippe Halsman getoond waarop Dali met katten en water smeet. Ik ben gek op katten en het idee dat iemand zo’n beestje 24 keer naar de andere kant van de kamer heeft gegooid …  En er ook nog een emmer water achteraan pleurde.

De katten hadden nog geluk. Dali dacht dat het opblazen van een eend een beter resultaat had opgeleverd! Ik was echt pissed off.

DALI ATOMICUS – Halsmann

De docent van dienst zocht op google naar nog een voorbeeld. Een foto zo belangrijk dat je hem moest hebben gezien. Een beeld dat helemaal in scene was gezet. Zo knap!!! En de fotograaf was nog heel jong toen hij hem maakte. Lekker belangrijk.

Het duurde even voordat hij de foto had gevonden. De naam van de fotograaf wist hij meteen maar de naam van de foto was hem even ontschoten.

Geen idee wat hij ging laten zien maar ik was er bij voorbaat niet van onder de indruk. En vast van plan om me niet te laten overtuigen. Het liep een beetje anders.

Waarom was ik aan deze opleiding begonnen ‘in the first place?’ Was de keuze voor de vakopleiding niet een veel betere geweest? De twijfel sloeg genadeloos toe.

Een aantal van mijn collega-studenten twijfelden ook. Sommigen waren kwaad dat de opleiding totaal niet was wat ze ervan hadden verwacht. En haakten aan het eind van het 1e jaar af. ‘Te conceptueel.’ ‘Niet conceptueel genoeg.’ ‘Ik leer niks nieuws.’

Anderen hielden het vol tot het einde van het 2e jaar.

In dit essay ga ik op zoek naar het ‘hoe-en-waarom’. Hoe kwam het dat ik verder wilde en waarom dat was. Wat was de reden dat ik aan deze opleiding ben begonnen en wat heeft mij doen besluiten om midden in ‘De Dip’ te zeggen:

Dit is wat je altijd hebt willen doen. Ga ervoor. Maak de opleiding af. En probeer daarna je eigen weg te vinden. Met een eigen handtekening. Met een eigen stem.

Zoals eerder gezegd ben ik wars van hypes. Allergisch ervoor is een beter woord. Gewapend met deze aangeboren afwijking keek ik sceptisch naar de foto van een man en vrouw die in een kale ruimte een foto van zichzelf maken voor een spiegel. Mooie vrouw. Mooie ogen vooral. Mooie jongen ook. Deed me een beetje aan een vriend van vroeger denken. Frank. En die camera! Geweldig! Wat voor een type zou dat zijn? ‘Dat ga ik een keer uitzoeken’ bedacht ik.

Mijn emotie zit mijn ratio in de weg. Na een tijdje kijk ik soms beschaamd terug op een, yet again, ongenuanceerde reactie op een beeld, foto of schilderij.

Want, Oh verbazing, na verworven inzicht ben ik als een blad aan de boom omgedraaid. 180 graden van mening te veranderd. Heb een U-turn van epische proporties gemaakt.

U bent de draad kwijt?

Dit essay gaat over… Picture for Women. En de betekenis die de foto voor mij heeft bij het doorbreken van mijn vooringenomen standpunten.

Deel 2: 9/11

Eva en de hemel

eva en de hemel

Het was vroeg donker. Het miezerde en het was kil. De verwaaide hemel zat vol met natte wolken die me dreigend aankeken. Een dag om snel te vergeten. Ik vluchtte de kroeg in om een beetje op temperatuur te komen.

Ik kende de kroeg niet. Het bleek een donker lokaal met lage zoldering. De geur van natte regenjassen, jenever en bejaard mens drong zich aan me op. Ik aarzelde … Niet omdat ik dacht niet welkom te zijn, zeker niet omdat ik walgde van de lucht. Ik aarzelde omdat ik een déjà vu ervaring had. De kroeg bracht lang begraven herinneringen boven.

Halverwege de jaren tachtig in de vorige eeuw liepen Frank en ik door de straten van Wageningen. Het miezerde en was kil en de kroeg lokte. Ik werkte als vormgever bij een drukkerij in de buurt en was na een dag met trieste collega’s, saai werk en onvervuld verlangen naar ‘iets anders’ toe aan bier. Bier en een goed gesprek. Dus had ik Frank gebeld.

Frank

Frank was de vleesgeworden definitie van bier en goed gesprek. Hij studeerde moleculaire biologie, dronk voornamelijk Duvel en zag eruit zoals God een man had bedoeld. Naast knap was Frank dus slim en de beste gesprekspartner die ik ooit heb gekend. Frank en ik hadden nog iets gemeen: wij fotografeerden. Van alles. We waren niet kieskeurig en zolang het resultaat maar bijzonder en artistiek verantwoord was maakte het ons niet uit of het een meisje was of een vuilnisbak. Ok, ik geef toe dat wij meer meisjes dan vuilnisbakken voor de lens sleurden.

Frank en zijn Mamiya. Geert en zijn Leica. Een steeds terugkerende discussie: 6 x 6 tegen 24 x 36. Ilford FP4 versus Kodak Tri-X. Duvel en Trippel.

We spraken af zonder vriendinnen. Die uiteindelijk met ons zijn getrouwd, ondanks alles. Ondanks deze avond … Een avond die begon om vier uur in Café Loburg en eindigde in een souterrain in de Dijkstraat.

Wij zijn niet alleen

‘Frank! Ik zit in de hoek!’ Frank tuurde door de rook naar de plek waar hij vermoedde dat ik zat. ‘He Geert!’ Hij lachte breed. Een Prodent lach die het schimmige café lichter maakte. Hij droeg zijn visgraatjas en had een Palestijnse das om. Over zijn schouder de onafscheidelijke tas met camera en flitser. ‘Zal ik bestellen?’

Dat was niet nodig. Loburg kende ons en wie er ook achter de bar stond wist wat we wilden drinken. Duvel voor Frank en Tripel voor mij. Plus kopstoot en pinda’s. En zonder bericht hetzelfde als de glazen leeg waren. Medicijnen voor een goed gesprek. Toen de schoonheid van dienst, ik weet haar naam niet meer, de tweede reeks stimulerende middelen kwam brengen boog Frank zich naar me en toe en zei zachtjes: ‘wij zijn niet alleen… Nee, er staat een meisje naast je, dat klopt.’ Hij keek verstoord, lachte vriendelijk naar haar en zei dat hij iets anders bedoelde. ‘Ik denk dat er tussen dit leven en het volgende meer is dan we weten. Dat geloof ik echt.’ Ik keek bedenkelijk. ‘Beetje vaag man.’  ‘En waarom niet?’ Heb jij dat gevoel dan nooit?’ Dit was een andere Frank. Bij ons ging een ‘goed gesprek’ vooral over perspectief, lijnen en rondingen. Over soft focus of keihard doordrukken. En over schoonheid. We waren tenslotte een jaar of twintig. Hij rommelde wat in zijn tas, haalde er een doos Ilford fotopapier uit, en legde een foto op tafel. ‘Wat zeg je hier dan van?’

Een hemel zonder sterren

One Night Blues van de Livin’ Blues. De stem van Nico vulde de ruimte en de gitaar van Loek zorgde voor kippenvel. De wolken rook werden bijna tastbaar. Op de foto een bloot meisje. Een naaktstudie. Ze lag op haar zij met de rug naar de camera toe, haar hoofd zover naar voren gebogen dat het leek of haar witte lichaam ophield bij haar schouders. Ze had haar benen opgetrokken. Een romp met prachtige billen was het enige wat te zien was. Geïnspireerd door Helmut Newton ongetwijfeld. Even keek ik verstoord. Ik kende die billen maar al te goed. Eva lag op een zwart laken dat Frank half over de rand van het bed naar beneden had laten hangen. Prachtig uitgelicht, net alsof ze in een nachtelijke hemel zweefde. Een hemel zonder sterren. Een foto zonder leven. Een foto van de dood.

Headshots and Tableau photography

Early in 2018 I started as full-time professional photographer. The best decision I ever made. Now, almost a year later the results are there: specialised in #Headshots and large-scale tableau photography.

Not much time left for writing or participating in contests but very busy 🙂 making fotoshoots.

GSmits_20180411_2727_FR2x_F_1

Take a look at my companies website to see more!

Image

Monochrome Monday – 44

My niece

“We be light, we be life, we be fire! We sing electric flame, we rumble underground wind, we dance heaven! Come be we and be free!” ― Kate Griffin

Remake of a picture taken by Tom Munro from Angelina Jolie.

Gallery

Monochrome Monday – 42

Sanquin Rock

 

“to take a photograph is to participate in another person’s mortality, vulnerability, mutability. precisely by slicing out this moment and freezing it, all photographs testify to time’s relentless melt.”  ― Susan Sontag, On Photography

Nikon D750 – Sigma 24-105mm ISO 6400 F5.6 1/80