Tag Archives: #gedicht

Stenen vastgezet in mortel zijn een negatief van toen geen geheugen, zonder oordeel absorberen eeuwen, overleven dood Langs de windhoek van kozijnen zwijgen klinkers, liggen pannen stil te wachten op de dageraad van morgen Zwevend door de straten, mensen, parasieten op haar pels Onze schaduw reeds vervlogen, zijn wij rimpels in haar tijd. Steden hebbenContinue reading “Stilte en de stad”