In Brasserie Terminus Nord, tegenover het Gare du Nord zat ik aan een achteraf tafeltje een The Noir te drinken. Het rino-virus had me eindelijk te pakken. Ik had zelfs geen trek in een pression wat voor mij het signaal is dat ik echt beroerd ben.
Vlak naast me, in het halfduister zaten een jonge vrouw en wat oudere man. Een man die goed geland was. En dat liet zien. Patek Phillipe om de pols, jasje van Brioni en dasje van Hermes. Grote bos zwart haar dat een beetje grijs begon te worden bij de slapen. Een CEO kop. Zou me niet verbazen als het een bekend politicus was. Of een acteur.
Zij was knap. Buitengewoon knap. Een schoonheid zoals je ze zelden ziet. Geen klassieke schoonheid maar een vrouw die Ik niet voorbij kan lopen zonder even om te kijken. Waar ik een rode nek van krijgt omdat ik net iets te lang naar haar kijk en zij met zo’n minzaam lachje terugkijkt: “ik weet het schat, ik ben knap en onbereikbaar” Middellang bruin haar, een beetje golvend en een brutale lok voor haar ogen. Reebruine ogen, ik permitteer me een stijlblunder. Ze waren verliefd.
Heel erg verliefd. Ze konden niet van elkaar af blijven. Zeker niet nadat een fles roze bubbels was opengetrokken. Zij werd daar zo aangeschoten van dat ze bij hem op schoot kroop en aan het tongzoenen sloeg en …
Brasserij Teminus Nord bestaat sinds 1925. Het interieur is een voorbeeld van Art Deco. Aan de plafonds kroonluchters, de muren hangen vol met spiegels en de banken zitten slecht. De obers lopen in Jacquet en betalen doe je bij de receptie. Een groot deel is ingeruimd voor gasten die komen lunchen en een klein hoekje met leren banken voor het café. De paarse kleur van de gevel zie je ook binnen terug. Een kroeg met donkere hoekjes voor verliefde stelletjes. Waar je kan wegdromen over tijden die niet mee terug komen.
Haar ogen waren hard en berekenend. Alsof ze twee gezichten had, zo verschillenden de ogen die hem aankeken en de blik die ik in een onbewaakt moment opving. Het was een kort moment maar het maakte mij veel duidelijk. Berekening. Een klassieke golddigger. Ik kon de humor er wel van inzien. Zijn hand gleed zachtjes over haar borsten naar beneden en kwam tot rust tussen haar dijen. Ik voelde me een voyeur. Soft porno in de brasserie. Maar ik zou liegen als ik niet bleef kijken.
Normaal gesproken hebben mensen die zoenen de ogen dicht. Een natuurlijke reflex. Ik had ineens door dat zij mij aankeek. Tijdens zijn liefkozingen. Licht geamuseerd. Ze wist dat dat ik haar doorhad. En dat het haar geen ruk kon schelen. Alleen de Patek Phillippe is een jaarinkomen voor een modaal gezin. Ik schoot keihard in de lach. Zij ook.
Mijn lichte ‘ongesteldheid’ was ineens een stuk draaglijker. Adrenaline doet wonderen.
