Sailing in the Netherlands – Ulepanne Berenburgcup
zeilen
Weekly Photo Challenge – Roy G. Biv
All colors present
Sailing on the IJsselmeer in The Netherlands with my sailing buddy. A week long typical Dutch weather: rain, wind and beautiful skies. I just love it!
25 knots wind
A squall just before hitting the boat
A fair wind
Makkum by night
Volendam in Roy G. Biv
Sailing until sunset
Weekly photo challenge – Silhouette
Silhouette – Near Dover
Just before we entered Dover in the UK we were overhauled by the Emma Maersk . To give you an idea of the differences in size: our yacht is a 50m2 Windfall class sailing boat of 12,50 mtrs long, build in 1939. The Emma Maerks is 376 metres long and more than 50 meters wide. Our ship almost fits into one container. And see carries 11.000 …
As always these encounters are breathtaking. We give them a wide berth but not so much that we cannot enjoy the spectaculair view of these magnificent vessels!
Weekly photo challenge – silhoutte
Weekly photo challenge – Silhouette was originally published on GeertSchmitZ
Wedstrijdzeilen
Trainen of wedstrijdzeilen
Een dinsdagavond wedstrijd is een trainingswedstrijd. Ik vergeet dat soms. Als je aan de start begint wil je gewoon winnen. En als je dat dan niet doet ben je gefrustreerd.
Ons doel was om meer hoogte met de boot te lopen, hoger aan de wind te varen. In de voorgaande wedstrijden voer Kind of Blue wel snel, maar niet hoog. In eerste instantie weet ik dat aan de stand van de mast. Deze zou te ver achterover staan.
Nu is de stand van de mast afhankelijk van de hoeveelheid wind die er staat. Minder wind, mast naar voren, meer wind mast naar achteren. Maar nu is verstellen van de mast een nauwkeurig werkje waarbij je goed moet weten wat je doet. Een beetje teveel spanning op het linker- of rechterwant en de mast staat scheef. Voorlopig ga ik daar geen veranderingen in aanbrengen want er zijn nog genoeg andere mogelijkheden om de trim aan te passen.
Open of gesloten achterlijk
Met een vlak zeil loop je meer hoogte maar minder snelheid. Je zal dus een compromis moeten vinden. Op een Randmeer heb je meerdere mogelijkheden om de trim aan te passen. Wil je een vlakker zeil dan kan je de neerhouder strakker zetten of de voorstagspanning verhogen. Ook het onderlijk is verstelbaar. Naast meer hoogte lopen is een open achterlijk bij meer wind noodzakelijk. Je kan de boot dan vlakker varen. Omgekeerd bij minder wind. Dan wil je juist een gesloten achterlijk. Minder voorstagspanning, minder onderlijkspanning en de neerhouder losser.
Twist
Een zeil waait aan de bovenkant meer uit dan bij de giek. Dat heet twist. Twist beïnvloed je door de spanning op de grootschoot aan te passen in combinatie met de positie van de wagen op de overloop. Hoe hoger de wagen op de overloop staat en hoe strakker de grootschoot hoe minder twist. De twist veranderen doe je om twee redenen: om aan te springen geef je meer twist en om meer snelheid te lopen.
Combinatie van twist en achterlijkspanning
Het trimmen van de zeilen is een combinatie van veel factoren. Meten is daarom van belang. Op alle verstelbare onderdelen heb ik een schaalverdeling aangebracht. De instelling van de avond noteer ik, samen met de windsterkte, om te analyseren en in volgende race opnieuw te kunnen toepassen. Of vermijden natuurlijk.
De race
Eenderde van de bemanning ontbrak. Jammer, want met bft 4 is een vrouw in de trapeze best fijn. Wij hadden afgesproken dat we vooral aan de trim gingen werken om hoger te varen. Dat is gelukt. Wat minder goed lukte was de boathandling. De eerste start was prima totdat we ingehaald werden zonder aanwijsbare oorzaak. Bleek de genua niet goed uitgerold.
Bij de tweede start waren we niet goed weg maar hadden een prima kruisrak waardoor we bij de bovenboei toch goed uitkwamen. Helaas besloot de spinaker een eigen leven onder de boot te gaan leiden. Goed voor je probleemoplossend vermogen, slecht voor je ranking.
De derde start was iets te ambitieus. Een indringstart. Gelukkig voor ons was er een algemene terugroep. Helaas vergaten we daarna de timer goed in te stellen waardoor we bij een minuut te laat starten. Een goed kruisrak en een prima bovenwinds rak zorgden ervoor dat we toch niet als laatste finishten.
Conclusie
Je vaart een wedstrijd of je traint. Combineren is leuk maar niet verstandig.
De dinsdagavond wedstrijden
Een kermiskoers noemt Ben het. Vast wel, maar dan wel een met het mes op tafel. Het moet gezellig blijven en protesten worden niet doorgezet maar cadeautjes worden niet gegeven. Inmiddels hebben we drie avonden achter de rug en staan we derde in het algemeen klassement. Er had meer ingezeten als we in de tweede wedstrijd niet de verkeerde beslissing hadden genomen.
Bij de start was het bijna niet uit te maken, zat de wind nu rechts of toch onder de eilanden? Rechts niet dus. Daar kwamen we vrij snel achter. Wel grappig om te zien hoe de andere helft van de vloot als kuikens achter moeder eend aanvoer. Wij varen toch altijd voorin? Dus waar de 946 vaart zit de wind. Mooi niet. Wind genoeg maar niet vanuit de richting die we wilden. Uiteindelijk zijn we op een verdrietige 12e plek geëindigd.
Nou ja, we zijn nog niet op de helft, maar de voorsprong van nummer 1 wordt nu toch al wel erg groot. Het is niet anders.
Wat voor mij erg waardevol is zijn de tips die ik van Ben krijg. Tot dit jaar had ik geen ervaring met spinakeren en trapeze. Laat staan met een combinatie van die twee. In het begin klapte het ding om de haverklap in maar inmiddels ben ik zover dat het bijna niet meer voorkomt. In Ben’s bootcamp moet je verrekte snel leren. De basis is heel simpel als je het 1000 x hebt gedaan.
De spiboom moet ongeveer in het verlengde van de giek staan. Ongeveer. De beide schoothoeken moeten op dezelfde hoogte staan en die kan je corrigeren door de hoogte van de boom te veranderen. Als de bovenkant steeds als eerste invalt dan moet de boom hoger, en als de onderkant … Als het ding dan toch invalt dan trek je de leischoot aan tot hij weer volstaat. De spi vaar je zo los mogelijk, dus bij voorkeur naast het grootzeil maar ook weer niet ….
Volgen jullie het nog? En hierop zijn allemaal uitzonderingen, andere afstellingen, variaties mogelijk. Gewoon heel veel doen. En dan nog een beetje meer.
Ik heb er alle vertrouwen in. Winnen zullen we waarschijnlijk niet meer, maar tweede worden zit er nog in. Second place is first loser … Maar ondanks dat ik drijfnat van het zweet van boord stap heb ik een smile van oor tot oor!
Bekerwedstrijden van Reeuwijk
De uitdaging.
Het is al weer even geleden dat ik de bekerwedstrijden van Reeuwijk, en Gouda om het iets belangrijker te maken, heb gevaren. Eigenlijk wilde ik eerst niet meedoen, te weinig ervaring met de trapeze en de spinaker, iets dat ik voor het volgende seizoen had gepland. Maar Ben vond dat ik gewoon maar ‘learing on the spot’ moest toepassen. Zo gezegd zo gedaan. De kans om met Ben te varen laat je gewoon niet lopen!
Zaterdag was een prachtige dag. Windje 3 tot 4, stabiel uit het Noordwesten. Ideaal voor de Elfhoevenplas want dan kan je de mooiste banen varen. En wordt er echt wat van je geëist, want in baan 6 zit de C-boei. Verstopt achter allerlei eilandjes, geteisterd door windshifts die binnen 50 meter 180 graden kunnen draaien. Een echte uitdaging bij elke windkracht. De Elfhoeven is geen grote plas. Een Olympische baan zal je bij ons niet varen tenzij je een Micro Magic bestuurt. Alle banen lopen tussen eilandjes door, en drie keer op en neer is geen uitzondering. Zoiets als 18 holes lopen op een 9 holes baan. Je slaat wel ergens anders af, maar de green blijft op dezelfde plek liggen.
Ik was best wel gespannen, want met Ben van den Hoorn aan boord ga je voor goud. Normaal vaart hij met Jaap de Vries, maar die zou deze wedstrijd met z’n zoon varen. Uiteindelijk kwam hij niet opdagen, wellicht bang van z’n oude boot te verliezen? Had zo maar gekund, want hoewel ik nog niet al te veel ervaring in de Randmeer heb ben ik natuurlijk geen beginner. En Ben? Wel na een aantal keer Nederlands kampioen geweest te zijn, in de Olympische selectie te hebben gevaren en recent nog de Sneekweek te hebben gewonnen in de Randmeer is hij zeer moeilijk te verslaan. Kortom, de concurrentie was terecht nerveus.
Het begin was goed …
De eerste wedstrijd was meteen de slechtste. Bij de start kwamen we redelijk weg, derde of zo, maar bij de bovenboei lagen we al eerste. Kind of Blue liep aan de wind een knoop harder dan alles wat verder meedeed. Goede slagen maken helpt ook natuurlijk. Doordat het niet zo hard waaide waren we in het voordeel ten opzichte van de meer ervaren of zwaardere combinaties. Ik hoefde niet in de trapeze en kon me dus concentreren op de Genua en trim. Bij de bovenboei voor de wind terug en de spinaker erbij. En toen ging het fout. Het was de eerste keer dat ik het ding zelfstandig moest zetten. En voor de wind is het wel handig als je ervoor zorgt dat je hem niet tussen de mast en voorstag hijst. Naar voren gooien helpt. Shit. Dat was een harde leerschool. En het kostte ons vijf plekken. Plus pijn in m’n oren van het schelden. Moet je maar tegen kunnen als je wilt winnen. Toen het ding eenmaal stond de volgende uitdaging.
Zoals ik al vertelde is de Elfhoevenplas bezaait met eilandjes. En dan moet je in elke luwte de spinaker volhouden. De spi-boom verstellen, de barberhaulers aanpassen, de trim veranderen. Je werkt je de tandjes. Eenmaal bij de gijpboei aangekomen moet het ding van de ene naar de andere boeg gezet worden… En Geert maar door de boot geschopt worden door Ben. Kortom een keiharde leerschool.
Een leerschool waarvan ik met volle teugen genoot. En die zich in de volgende wedstrijden ten volle uitbetaalde. De volgende vier voeren we een eentje op rij. En vooral wedstrijd nummer drie was memorabel. Nummer twee kwam vijf minuten na ons over de streep. Op een baan die 25 minuten lang was. Alleen Chris ten Hoopen en Guus Koster bleven bij ons in het klassement in de buurt. Stonden zelfs boven ons als je de aftrek van wedstrijd 1 niet meetelde. Dat moest te doen zijn op de zondag.
Het vervolg iets lastiger …
De zondag was de wind toegenomen naar hard. Nog steeds uit de Noordwest hoek maar zo stabiel als een knipperlicht. Trapeze weer voor gevorderden. Nu waren we ten opzichte van de ervaren bemanningen flink in het nadeel. Mijn gebrek aan ervaring met de trapeze zou nog vervelende gevolgen krijgen. De eerste wedstrijd wonnen we nog, zei het met minder voorsprong dan de vorige. Ik maakte geen fouten met de spinaker, de overstagen gingen vlekkeloos en de aan-de-windse rakken liepen als een speer. De wind begon echter steeds harder te worden, in vlagen tot kracht zes, zeven. Nu moet je een Randmeer zoveel mogelijk vlak varen, alleen dan bereik je de hoogste snelheid. Dus dat betekent in de trapeze hangen. Wat je met die vlagen behoorlijk goed moet beheersen. En daar ging het dus in de twee na laatste race fout. Virtueel lagen we in het klassement nog op de eerste plaats, en ook nu lagen we voorop toen ik ging zwemmen. Vol uithangend viel de wind weg. Volledig. En dus ging Geert kopje onder en lag de boot vrijwel stil. Direct daarna ging de wind weer volop aan en werd ik met een reuzenzwaai op het voordek gekwakt. Gekneusde knieën en ribben tot gevolg. Wat erger was: we werden vierde…
De omstandigheden waren zo zwaar dat we eigenlijk wilden stoppen. Voor mij was het niet goed meer mogelijk om verantwoord te blijven zeilen. Fysiek zat ik er doorheen en de bootsnelheid werd steeds lager doordat ik hem niet meer vlak kon houden. Sommige boten voeren met drie man en waren nu duidelijk in het voordeel. Maar zo dicht bij het einde kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Terwijl we op de terugweg waren naar de haven kwam een aantal boten ons tegemoet waarvan wij dachten: als zij het kunnen.. Dan wij ook! Bij de start van de voorlaatste wedstrijd werden we vakkundig door Chris klemgevaren en maakten een hele slechte start. Opgeteld bij de zware omstandigheden hebben we dat niet meer goed gemaakt en we gingen als derde door de finish. Tijdens de laatste race ging alles prima. De wind was iets geluwd en voor mij beter hanteerbaar.
Spinakeren met vlagen 7 is sensationeel! ( en loei-zwaar…)
Halve wind met spinaker varen is sensationeel! De spi-boom stond krom tegen het voorstag, ik stond vol in de trapeze waar het kon, en de boot planeerde als een jecko. Naast ons vielen de mindere goden een voor een terug. Kind of Blue was helemaal in haar element! Als tweede door de streep en op het laatste stuk nog bij de voorliggende boot ingelopen. Ik droom nog wel eens over de kans die we hadden moeten pakken door de spinaker bij te zetten. Voor het eindresultaat had het niet meer uitgemaakt. Na een zeer enerverend weekend waar ik nu fysiek nog last van heb zijn we tweede geworden. Op drie punten achterstand op nummer een… En achttien punten voor op nummer drie.
Toch niet slecht voor de eerste grote wedstrijd in een gelegenheid combinatie. Oh ja, ik denk dat het spinakeren en trapezewerk me toch niet zo heel slecht afgingen.. maar tevreden? Nee. Second place is first loser.
