Ik werd vanmorgen wakker om een uur of vier, het kan half vijf zijn geweest. Helemaal zeker weet ik het niet meer.En het eerste wat ik hoorde, of althans wat ik dacht te horen was
‘How I wish, how I wish you were here’
Geloof me, ik ben naar beneden gelopen om te kijken of de muziek aanstond. Geen geluid in de woonkamer. Niemand aanwezig.
Wish you were here. Ik wil het zo graag dat ik me dingen begin in te beelden. Muziek hoor waar geen muziek is.
‘We’re just two lost souls swimming in a fish bowl…’
Je bent dichtbij maar toch eeuwig ver weg.
Ik kan de auto pakken en de 25 km in een kwartiertje overbruggen. Ik kan de fiets pakken en in een uurtje voor je deur staan. In deze nieuwe wereld zijn dat geen opties. In deze nieuwe wereld zijn afstanden weer eenheden die tijd kosten.
Afstanden die soms nooit meer worden overbrugt. Ons leven laat zich niet meer vangen in afstanden. Een meter is een eenheid die niet meer in tijd is uit te drukken. Elke meter kan de kortste weg naar de eeuwigheid zijn. Elke meter is oneindig.
De hele wereld is een No Go Area geworden.
How I wish, how I wish you were here
We’re just two lost souls
Swimming in a fish bowl
Year after year
Running over the same old ground
And how we found
The same old fears
Wish you were here …
WitchWithaView 