Met weinig woorden veel kunnen zeggen. Dichters hebben deze gave. Zijn in staat om met een pennenstreek emotie bloot te leggen, harten te doen smelten, koningen te verleiden. Poëzie wordt geboren uit ellende. Hoe zwaarder het juk hoe mooier de strofen.
Want het leven is een wrede minnaar. Een beeldschone sirene in een wit gewaad die je kan vernietigen met haar betoverende zang. Die je aan het twijfelen brengt over alles wat je lief is. In een klap bestaat je wereld kapotmaakt. Zonder een nieuwe wereld daarvoor terug te geven. Om je alleen te laten in niemandsland. Achter je de voorbije wereld, voor je niets. Niets dat zekerheid geeft, richting geeft, zingeving.
Als je goed kijkt, luistert, voelt, dan weet je: ik ben niet alleen. Er zijn anderen, andere dolers, andere ontheemden, mensen zoals jij. Op zoek naar nieuwe waarheden waar oude waarheden hebben afgedaan.
De dagen worden langer. De zonnewende brengt Sol Invictus terug aan onze hemel. De Christenen vieren de geboorte van Jezus, de Druïden dansen bij Stonehenge, niet gelovigen offeren herten, zwijnen en kalkoenen. De paus preekt zijn ultieme spreuk…
Et benedictio Dei omnipotentis: Patris et Filii et Spiritus Sancti descendat super vos et maneat semper.
(‘En moge dan de zegen van de Almachtige God: van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest op u nederdalen en daar altijd blijven.’)
Nieuwe waarheden, oude beloften. Met kerst houden we ze allemaal tegen het licht. Bevestigen we onze geloften of slaan een radicaal andere weg in. Kiezen voor onze eigen waarheid of voor de waarheid van anderen. Denken na over richting en toekomst. Vertrouwen op eigen oordeel of luisteren naar de mening van anderen. Spreken we met vrienden. Huilen, lachen, vloeken en tieren. Kijken in de spiegel …
Je kijkt jezelf aan. Legt rekenschap af aan die ene die er altijd zal zijn. Van de eerste ademhaling tot de laatste zucht.
Je bent alleen … of toch niet?
Om je heen staan mensen, gedachten, ideeën, beelden en ervaringen. Mensen met wie je je leven deelt, waarop je altijd kunt vertrouwen. Waar je nieuwe werelden mee kan ontdekken. Het zijn er niet veel, ze passen net in het spiegelbeeld dat je leven is.
De dichter in mij is op vakantie. Heb daarom de hulp ingeroepen van Hugo Claus. Die op zijn beurt leentjebuur heeft gespeeld bij Shakespeare. Waar ik dan weer aan ben gaan sleutelen 🙂
Dat de meeste dingen volmaakt zouden zijn
op één moment en dan doven,
zo willen het de wereld en Einstein.
En dat de mensen groeien als lover
onder een zelfde luchtvervuiling
en gelijk vergaan in de herinnering,
zo verzekert het de tijd
die in mijn nekvel bijt.
Daarom moet ik nu sprakeloos
dat ene moment loven
Waarop je naar me bent toegegaan
je vriendschap als nooit tevoren,
een moment dat eindeloos
In mijn hoofd gegrifd zal staan
Voor een lieve vriendin
WitchWithaView 