The Surveyed Female – 2

9/11

“It was as if real life had been canceled for the day.”
-Jennifer Weiner-

Als ik naar Picture for Women van Jeff Wall kijk met de kennis van nu begrijp ik niet dat ik dat ik een aantal jaren geleden op dit beeld reageerde met ‘lekker belangrijk’. Want het beeld is blijven hangen. Erger nog, als ik ‘s-nachts wakker wordt dan zie ik het voor me. Gelukkig niet altijd. Soms zie ik ook het meisje naast me. Blond haar uitgespreid over een donker hoofdkussen. Donker haar verstopt onder het dekbed van de verbeelding.

De vrouw die naar zichzelf kijkt via de lens en weer terug, de fotograaf die via de spiegel naar de vrouw kijkt, de camera die emotieloos beiden vastlegt, op de achtergrond bij elkaar geschoven stoelen en een tafel vol met borden en etensresten.

Waarom ben ik zo gefascineerd door dit beeld? Hoe komt het dat juist deze foto mijn oorspronkelijke scepsis ten opzichte van conceptuele fotografie heeft weggevaagd?

Het beantwoorden van deze vraag is voor mij, en mijn toekomstige werk bijna net zo belangrijk als ademhalen.

Als je zestig bent dan ben je al een tijdje onderweg. Nu zal ik niet gaan uitweiden over gemiste of gescoorde carrièrekansen. Ook niet over alle ‘What-if’ situaties op kruispunten in mijn leven. Maar om te begrijpen waarom ik zo reageer moet ik er toch een paar noemen.

Weet jij nog wat je aan het doen was op 9/11?

Een vraag die veel mensen direct kunnen beantwoorden. Niet alleen de gebeurtenis staat in je geheugen gegrift maar ook de plaats waar je was en wat je aan doen was. Het had zo’n impact op je dat je het nooit meer vergeet.

Iedereen heeft zijn persoonlijke 9/11.

Mijn 9/11 moment viel op 13 september 1980. De dag dat mijn vader nooit meer terug zou komen. Ik zat te tekenen aan de achthoekige eettafel toen de telefoon ging. Mijn vriendin zat tegenover me. Het was rond een uur of elf in de ochtend. Hartaanval. De tekening heb ik gewoon af gemaakt… Ik heb hem nog ergens in een map zitten.

Jaren later heb ik het een plaats kunnen geven. Niet het feit dat mijn vader was overleden op vakantie. Dat begreep ik, en hoewel ik het misschien niet direct accepteerde, dat kost tijd, heb ik dat verwerkt. Wat ik niet kon accepteren was mijn reactie op het telefoontje van mijn moeder.

Ik maakte mijn tekening af. Want die was belangrijk voor mijn portfolio.

Tot dat moment was het duidelijk voor me. Ik wilde verder met ‘kunst’. Naar de Kunstacademie. De Rietveld of naar ‘De Willem de Kooning …’

Zes maanden later ben ik gestopt. Om het in 2016 weer op te pakken.

Ik heb fantastische momenten meegemaakt. Op tientallen plaatsen in de wereld geweest. Een rijk leven. Zowel emotioneel als financieel. Een leven zoals ik me dat nooit had voorgesteld. Er mistte maar een ding …

De dag dat ik besloot om ‘iets’ te gaan doen met fotografie voelde als een bevrijding. Een keuze die ik 36 jaar voor me uit had geschoven. Wat ik me niet realiseerde was dat ik mezelf al die jaren had afgesloten voor andere denkbeelden. Niet naar kunst had gekeken. Me had afgesloten voor andere meningen. En daar had ik last van.

Picture for Women was voor mij een Eye-opener. Een startpunt voor mijn fotografie.