Participatiemaatschappij niet gewenst.

Geef het bejaardenhuis terug

Mijn schoonmoeder is 91. En tot voor kort volledig zelfstandig. Niet omdat het kon maar omdat het moest. Een simpel boontje in de supermarkt heeft een einde aan die zelfstandigheid gemaakt. Toen ze werd opgeraapt, haar eigen woorden, kon ze zich niets meer herinneren. Er was geen boontje te vinden trouwens.

Met het nieuwe langer thuiswonen wordt de realiteit ontkent. Als je al in staat bent om voor jezelf te zorgen dan is omgaan met veranderingen ook niet eenvoudig. Veranderingen komen altijd onverwacht en daarop inspelen wordt steeds moeilijker. Vooral omdat je geen tijd hebt om het even ‘te proberen’. Eten moet er direct zijn en boodschappen heb je gewoon nodig. Plassen gaat vanzelf. Ook als je niet op het toilet zit.

Het klinkt leuk, de participerende maatschappij, maar dat is het niet. Je bent na een zelfstandig leven afhankelijk van je kinderen, een goede buur of verre vrienden. Die dat allemaal voor je over hebben. Maar die je nooit kan ‘terugbetalen’, belonen. Waardoor je een schuldgevoel krijgt. En wanhopig wordt van onmacht.

Want je wilt die mensen helemaal niet met je problemen opzadelen. Dat loste je toch altijd zelf op? Zelf grip hebben op je bestaan betekent niet dat de kinderen of vrienden je problemen oplossen maar dat je zelf in staat bent het te regelen. De overgang van het vorige stelsel naar het huidige gaat stroef omdat niet wordt onderkent wat het echte probleem is. Mensen willen de zekerheid van een vangnet voor als het echt niet meer gaat. En het liefste bij een loket.

Mensen dwingen langer thuis te wonen zonder uitzicht op het ‘ouderwetse’ bejaardenhuis is dweilen met de kraan open. Voor de meeste ouderen betekent dit jaren van ongemak en afhankelijkheid. Thuiswonen en de zorg bij elkaar graaien. Al dan niet met hulp van vrienden en familie. Het lijkt geweldig maar dat is niet. Na heel leven wil je rust.

One-stop-shopping zit er in de zorg niet bij. Dat hebben we met de invoering van het kleinschalig wonen en de participatiemaatschappij bij het grof vuil gezet. Een volkomen mislukking. De participatiemaatschappij is niet gewenst. Niet op deze manier.

Het wordt tijd dat de beleidsadviseurs afdalen uit de ivoren torens en ervaren hoe het is om je hand te moeten ophouden voor zorg, liefde en aandacht. Ze hebben geen idee.