Ooit verdwijnt het

Ik zit in de woonkamer van mijn schoonmoeder. De gashaard staat lekker te loeien, centrale verwarming heeft ze niet. Op het dressoir staan foto’s van de kinderen, de katten, overleden vrienden en familie. Aan de muur hangt een geborduurde spreuk uit de bijbel.

In de keuken staan m’n lief en moeder samen af te wassen en herinneringen aan vroeger op te halen. Nog even en ‘vroeger’ is verleden tijd. Geen ‘weet je dat die-en-die ziek is?’ Of zij van Coolen, is die niet getrouwd met een van Nel?

Na het gebed, dat soms wel een minuut of drie duurt, wordt het draadjesvlees opgeschept. Niemand kan zo lekker draadjesvlees maken als mijn schoonmoeder. Voor mij zijn er altijd doperwtjes met worteltjes, voor mijn lief een kaasplakje. Dan komt de vraag: ‘is het goed van zoute?’ Het is nog nooit niet goed geweest maar telkens weer moet ik haar tegenhouden om naar de kast te lopen om het zout te pakken.

Ineens valt mij hoe veel de twee vrouwen op elkaar lijken. Dezelfde neus, dezelfde oogopslag. Natuurlijk, mijn schoonmoeder is 90 jaar maar toch … Er is een moment geweest waarop ik het vreselijk vond dat de dochter op de moeder gaan lijken. Ik moest er niet aandenken dat zij zo betweterig zou worden. Of alleen maar oud. Nu denk ik daar wat genuanceerder over. Ze heeft alleen de goede eigenschappen geërfd.

De maaltijd eindigde zoals altijd met een stukje uit de bijbel. Vandaag was het Jonas in de walvis. Een verhaal dat mijn vader vroeger aan me vertelde. Mijn fantasie sloeg dan op hol en ik verbeelde me in hoe het was om in het pikkedonker in zo’n walvisbuik te zitten. En hoe je over die grote tong naar binnen gleed. Zou Jonas een lampje hebben gehad?

Het is vandaag 13 november 2015. In Parijs worden mensen vermoord door andere mensen die vroeger een verhaaltje hebben gehoord over ongelovigen en de straf die hen zou treffen. In Syrië sterven mensen omdat zij een ander verhaaltje hebben gehoord.

Ik zit in de woonkamer van mijn schoonmoeder. Straks krijg ik koffie. Wat verlang ik terug naar de tijd waarin ik nog onwetend was. Waarin wij allemaal onwetend waren en de grote boze buitenwereld ver weg was. Was ik maar weer een kind.