DBTT in Chicago

Chicago – The Windy City

‘Dit is een heel hard land om in te leven. Hier zijn het de bedrijven die de wet bepalen, niet de overheid.’ Hij kwam uit Eritrea. Gevlucht voor geweld en onderdrukking was hij terecht gekomen in het kloppend hart van de Verenigde Staten. Chicago. ‘En als je hier geen werk hebt ga je ook dood van de honger ..’

Er klonk ondanks alles weemoed in zijn stem door. Verlangen naar thuis, naar een dorpje dicht bij de grens met Soedan. Een dorpje waar het altijd waait. The Windy City. Waar hij had leren autorijden. In 30 miles heb ik meer bijna-dood ervaringen gehad dan in de rest van mijn leven! Vier keer wist ik zeker dat we achterop een vrachtwagen zouden klappen, twee keer klapte ik met mijn hoofd tegen het zijraam omdat hij uit moest wijken voor de Freightliner naast ons en de rest van de tijd gaf hij plankgas of gierden de remmen. Toen ik na een uur heelhuids voor het hotel uitstapte zei hij blij: ‘Maar de kans dat ze je hier vermoorden is veel kleiner dan in Eritrea.’ Jaja .. Welkom in Chicago.

Grappige bijnaam, The Windy City. Ben ervan overtuigd dat die niets te maken heeft met de vermeende sterke zeewind die de stad teistert. Inwoners van Chicago zijn bluffers, Windbags. Gelukkig zijn het wel sympathieke zakken lucht. Chicago is de plaats waar president Obama zijn overwinningsspeech heeft gehouden. In het Millennium Park. Een park waar nu elke avond blues- en jazzbandjes spelen. Want Chicago is de Blues hoofdstad van Amerika. In het begin van de vorige trokken zwarte landarbeiders vanuit de Mississippi delta naar Chicago. Rond Maxwell Street ontstonden veel clubs waar ze hun muziek speelden. Bekende blues muzikanten uit Chicago zijn Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Elmore James, Jimmy Reed, Bo Diddley en Chuck Berry. En niet te vergeten Mahalia Jackson natuurlijk.

Het was een verplicht feestje. De dresscode was casual. Not. Tenzij je D-Squared designer jeans casual durft te noemen. De dames namen de code al helemaal niet serieus en pronkten met haute-couture en Louboutin. De Hollandse Terras-tijger viel niet erg uit de toon in een Stone Island chino en shirt van Rick Owens. Ik had al zo’n vermoeden… De fine-fleur van de mondiale numismatische wereld had zich verzameld in The Chicago Firehouse Restaurant. The Chicago Firehouse is, voor de verbouwing, gebruikt als decor voor de film Backdraft.

De Russische delegatie was afwezig. Geen inreisvisum gekregen. Althans, dat was het gerucht. De Oekraïense Munt was wel aanwezig. Daar werd niet mee gesproken. Iedereen die ik sprak was erg onder de indruk van de wijze waarop de Nederlanders de omgekomen inzittenden van MH17 eerden. De beelden van de rouwstoet hebben wereldwijd een diepe indruk gemaakt.

The Windy City. Downtown heeft allerlei plekken die je herkend uit films. De viaducten van de Chicago Transit Authority zie je bijvoorbeeld in The Blues Brothers, Public Enemy en The Dark Knight. In de laatste film zit ook de legendarische bar Twin Anchors. Daar gaat de bloggende terras-tijger zeker nog langs!

Taxichauffeurs blijven me verbazen. Nadat ik vanuit het Conrad Hotel Michigan Avenue was opgelopen op zoek naar The Chicago Firehouse en na 900 nummers tot de conclusie kwam dat ik niet op tijd zou komen besloot ik een taxi te nemen. Maar goed ook. Ik zat op North Michigan Avev960 … en moest op South Michigan Ave 1401 zijn. Ik had bijna 5 mile moeten lopen om er te komen. Hij keek lachend in zijn spiegeltje. ‘You’re not from here are you?’ Een constatering, geen vraag. ‘Are you from Holland? Oh, I know you are! Funny accent!’ Juist. Ik dacht dat ik redelijk goed Engels sprak. In ieder geval goed genoeg om niet direct als Hollander te worden weggezet. ‘You played well at the World Cup! And that young defender, Stephan de Vrij, he was excellent!’.  En dat ging nog even door, met de namen van de trainers en data van verloren finales.

The Windy City… Nou dat was geen bluf! Hoezo weten Amerikanen niets van Europa?