De Bloggende Terrastijger – Brasserie Terminus Nord

Brasserie Terminus Nord is het eerste restaurant waar je tegenaan loopt als je Gare du Nord uitwandelt. Op de hoek van de Rue de Dunkerque en Bd de Denain kan je het gewoon niet missen. Sinds de oprichting in 1925 is het bezocht door miljoenen toeristen. Ik arriveerde om een uur of tien ‘s-morgens in Parijs. De reis met de Thalys was prima verlopen, voornamelijk omdat ik mezelf de luxe had gegund om eerste klas te reizen. Voor slechts 25 euro meer het genoegen om van croissantjes en koffie te genieten zonder gekrijs van kinderen en opgefokte studenten. Mijn medepassagiers waren dames en heren op leeftijd en dat was prima! Met de ‘Grande Ligne’ naar Parijs is een reis terug in de tijd.Rotterdam Centraal, mijn vertrekpunt, is net geopend en hypermodern. Hoewel prachtig vormgegeven ontbreekt de ziel nog. De verbinding met de stad Rotterdam en de symboliek zijn zeker aanwezig, maar grote drama’s hebben nog niet plaatsgevonden. Antwerpen Centraal, door de Antwerpenaren ook wel de Middenstatie of de Spoorwegkathedraal genoemd, is op 11 augustus 1905 in gebruik genomen en staat op diverse lijstjes te boek als het mooiste station van Europa. Newsweek zet het station zelfs op de vierde plaats van mooiste stations ter wereld! De benaming Spoorwegkathedraal is geen overdrijving: denk de treinen en dienstregelingen weg, plaats kerkbanken in de zaal en je waant in de hoogmis. De hoogmis van het spoorbedrijf. De volgende stop van de Thalys is Bruxelles-Midi. Bruxelles-midi is helaas een lelijke eend in de bijt. Het oorspronkelijke station dat uit 1869 dateerde is in 1949 vervangen door een functioneel gebouw van gele baksteen met een klokkentoren. Vanaf 2012 is het station gemoderniseerd en ingericht voor de TGV. Mijn reisgenoten waren inmiddels in diepe slaap gevallen. In de stoel schuin tegenover me zat een vrouw op leeftijd die erg haar best had gedaan om op Yoko Ono te gelijken. Dat moet je dus niet doen. Het is onmogelijk om een tijdloze legende te imiteren. Als je in de zestig bent moet je niet proberen er als twintig uit te zien. Achter me werd hard gesnurkt. Ik verbaas me telkens weer over het gemak waarmee mensen in slaap kunnen vallen.

En ik verbaasde me ook over de bouwputten langs het spoor. Het leek wel of heel België op de schop was! Nu kan dat ook geen kwaad … Achterstand buurten en krottenwijken liggen vaak tegen spoorwegen aan. Het zijn oude buurten die vaak verwaarloosd zijn en door de jarenlange uitstoot van rook en stoom vergaan zijn. Achter de ramen hangen verschoten gordijnen en aan de muren zijn satellietschotel geschroefd. Hier en daar staat een boom maar vaker zijn de tuintjes ingericht als vuilnisbelt of parkeerplaats. Tussen Antwerpen en Brussel is de armoede bijna tastbaar. Na Brussel stormt de Thalys langs oude slagvelden door naar het eindstation: Gare du Nord.Gare du Nord is in 1865 geopend en daarmee het oudste station aan de route. Met 180 miljoen passagiers per jaar is het drukker dan de luchthavens van London, Frankfurt en Amsterdam tezamen! En dat kan je dan ook merken. Als je trein verlaat loop je in een grote stroom mensen langs het spoor naar de centrale hal. Naarmate je dichterbij komt neemt het lawaai toe. Duizenden mensen lopen schijnbaar kris-kras door elkaar en moeten schreeuwen om zichzelf verstaanbaar te maken. Pas na een paar minuten zie ik enige logica ontstaan in de chaos. Zo staren op diverse plekken mensen in de lucht naar een van de gigantische vertrekborden en even verderop staat een lange rij wachtenden voor de kiosk. Maar dan komt de verrassing. Zodra je de poort van Gare du Nord uitloopt lossen die mensen op in rook. Hoe groot het station ook is, Parijs zuigt de passagiers op als een spons. Nog heel even zie je een rijtje wachtenden bij de taxi staan en dan zijn ze weg. Natuurlijk komt dat doordat de meesten met de Metro verder reizen en het station niet verlaten voor de vervolgtrip. Maar het effect is heel apart. In Brasserie Terminus Nord beëindig ik mijn reis terug in de tijd. Nadat ik door de Gerant naar mijn tafel was begeleid en eens goed onderuit zakte controleerde ik of er nog iets was veranderd sinds mijn laatste bezoek. Ik kon het niet ontdekken. Sinds het bedrijf in 1925 was opgericht is het interieur nagenoeg hetzelfde gebleven. Althans volgens zij die het kunnen weten. De inrichting van met invloeden van Art Déco en Art Nouveau ademt de sfeer uit van het begin van de vorige eeuw. Ondanks dat er al jaren niet meer mag worden gerookt, ruik je nog steeds de lucht van Bastos en Gauloises Blue. Car si la brasserie met tant de cœur à vous souhaiter bon voyage, c’est parce qu’elle comprend bien au fond qu’elle est votre destination. Gelukkig smaakt de koffie nog steeds naar water…