In de lift staan drie vrouwen. Geen idee hoe ze eruit zien, ik heb er geen oog voor. Ik kan hun aanwezigheid voelen. En ik merk dat ze me uit hun ooghoeken opnemen. In deze situatie kan ik me goed voorstellen hoe het voelt om als vrouw te worden bekeken. Koekje van eigen deeg. Ik begin te transpireren. Het angstzweet loopt langs het boordje van overhemd in mijn nek. Onder mijn oksels begint het te kriebelen.
Langzaam kruipt de lift omhoog. Ik moet op de 16e verdieping zijn. Nog 15 verdiepingen te gaan en dan ben ik er. De vrouw naast me staat te wiebelen. De hele lift lijkt te schudden. Ze zet de ene voet voor de andere, tikt met haar naaldhakken op de vloer, tilt de andere voet op en zet hem weer neer. Tik tik tik. De derde verdieping komt voorbij. Tijd is relatief.
Korte rokken zijn in de mode. Zwarte panties ook. Het meisje, of is het een vrouw, aan de overkant van de lift strijkt met haar linkerhand haar rok glad. Bij de zoom aangekomen tilt ze die een klein stukje omhoog en verwijderd een denkbeeldig draadje. Ze draait haar knie naar binnen en slaakt een diepe zucht. Wat zou haar dwarszitten? De lift stopt. De 8e verdieping. Langzaam schuift de deur open en voor het eerst durf ik op te kijken. Drie paar ogen staren me verwonderd aan. Ik begin te blozen.
Voor ik iets kan zeggen, excuses kan maken voor iets waar ik niets aan kan doen, komt een man de lift binnen. Terwijl hij instapt hoor je de lift kraken onder zijn gewicht. Het alarm, overgewicht, gaat af. En stopt weer? De dames kijken bezorgd. Ik krijg het nu echt benauwd. Terwijl de deuren zich achter hem sluiten kijk ik wanhopig naar de vrouw met het draadje aan haar rok. Nog maar twee verdiepingen.
Ik stap uit nadat ik de dames voor heb laten gaan. Ik heb van mijn ‘medepassagiers’ niet veel meer gezien dan schoenen en rokken. Straks moet ik weer naar beneden. Maar dat is straks.
WitchWithaView 