‘Hai! Met Frits! Er lag vanmorgen een brief bij me op de mat …’
De man in de stoel achter me praatte luid en duidelijk. Terwijl de Intercity tussen Utrecht en Den Haag langs station Woerden raasde vervolgde hij op vrolijke toon : ‘een brief met een zwarte rand eromheen nietwaar Karel?’ ‘Hoe zijn jullie eronder? Verdrietig toch? Of valt het eigenlijk wel mee? Je moeder was tenslotte al oud …’
De coupe viel stil. Iedereen zat mee te luisteren. Mijn overbuurvrouw keek me verbijsterd aan. Begrepen we dit nu goed? Was dit een condoleance gesprek?
‘Ik vond de kaart wel apart Karel. Het gaf een echt goed gevoel! Zo als ze aan haar einde is gekomen, moooi! En dat gedicht? Heb je dat zelf geschreven? Nee? Dat dacht ik al.’ Je kon een speld horen vallen. ‘Nee hoor, ik kom niet op de begrafenis, te druk snap je? Belangrijke zaken te doen haha! Nou man, maak er mooie begrafenis van! We bellen! Bye!’
Ik zou dit niet kunnen verzinnen. Mobiel iemand condoleren terwijl er twintig man meeluisteren. Bizar.
WitchWithaView 
Sodemieter. Zo’n vent zou je toch? En het beroerde is dat zo iemand niet eens in de gaten heeft wat hij nou verkeerd doet. “Ik heb hem toch gecondoleerd, want ik kan niet op de begrafenis komen?” Helaas zijn er steeds meer van dit soort honden.
LikeLike
Ik was echt verbijsterd ..
LikeLike