Soms zijn er van die kleine berichtjes in de krant die je opvallen. Vanmorgen in het AD viel mijn oog op de kop: Collectanten in Moordrecht gaan rond voor zorgwoningen.
De ouders die plannen hebben om in Moordrecht zorgwoningen te laten bouwen voor hun kinderen met een beperking, collecteren deze week huis-aan-huis.
De overheid regelt namelijk niet zoveel meer en veel kinderen dreigen hiervan de dupe te worden. Ik voelde me ongemakkelijk bij het lezen van het artikel. Waarom eigenlijk? Omdat het echte mensen zijn. En dan komt het opeens dicht bij. Want geven aan anonieme instanties zoals giro 555 of het Rode Kruis is veel afstandelijker. Daarmee koop je een schuldgevoel af. En doordat de collectant voor een eigen kind geld vraagt voelt dat alsof hij of zij bedelt. Vreemd.
Vreemd omdat veel van de kritiek op de grote hulporganisaties zich nu juist richt op het gebrek aan transparantie. Waar wordt mijn geld aan besteedt? Blijft er geen geld aan de strijkstok hangen? En komt het wel op de ‘goede’ plek terecht … Bij een lokale collecte zoals in Moordrecht weet je waaraan je geld wordt besteed. Je kijkt de mensen die het geld nodig hebben recht in de ogen en kan hen een letterlijk een handje helpen.
Dit initiatief van deze ouders, dat overigens onder de jaarlijkse collecte van de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind valt (NSGK), verdient navolging. Persoonlijker kan een gift niet worden.
Meer weten over dit soort actie? Vraag de nieuwsbrief aan van de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind of wordt donateur.
WitchWithaView 