Sommige mensen hebben geen enkel normbesef en nemen ook niet de moeite om zich te verdiepen in de gewoonten van anderen. 

Wat te denken van het volgende gesprek dat ik laatst opving. Ik zat op mijn favoriete terras in Parijs naast een ogenschijnlijk keurig Nederlands echtpaar dat niet gekleed was in legging en zwembroek. Nederlanders incognito zeg maar.

‘Joden zijn zwijnen. Ik stond in de lift van het hotel, komt er zo’n koosjer wijf binnen met 10 koffers. Niet even wachten tot wij naar beneden waren gegaan, welnee! Ik stond helemaal klem. En stinken …’ Haar man knikt instemmend en doet er nog een schepje bovenop: ‘bij het ontbijt vreten ze alles op. Als jij een broodje wilt kan je het schudden.’

De man bij hen aan het tafeltje begon wat ongemakkelijk met z’n voeten te schuifelen. Hij ontkwam echter niet aan een reactie. ‘Wat vind jij daar nou van? Aso’s toch!’ Ik zag hem denken: dit kan echt niet, maar ik heb geen zin in ruzie.

‘Ach …, het is vervelend zo’n ervaring. Zeker als je op vakantie bent.’ Uit het norse gezicht van de vrouw sprak onvrede met de lauwe reactie. Snel voegde de man er maar aan toe dat je veel meer last had van die kut-Marokkanen. ‘Die jatten je koffers, en als je het over stinken hebt! Nou! En in het zwembad zitten ze aan je kinderen.’

Het was niet de eerste keer dat ik zo’n gesprek beluisterde. Meestal sluit ik me ervoor af en geniet van de terrasrituelen. Maar deze keer wilde ik iets doen. Een glas bier in de dikke nek van die vrouw gieten. Of een baguette in de man z’n mond proppen. In ieder geval iets.

Ik bleef zitten en deed niets. Verontwaardigd kijken, daar bleef het bij.