Scheldende treinreizigers

Het is vrijdagmiddag en de Randstad loopt leeg. De intercity tussen Gouda en Leeuwarden zit vol met ambtenaren, militairen en andere overheidsdienaren. Donkere jassen, bruine tassen en overal laptoppen. Zelfs in de stiltecoupe is het getik oorverdovend. Er zit welgeteld één vrouw een boek te lezen. De rest ramt op z’n toetsenbord.

Je vraagt je af wat er allemaal voor belangrijke stukken moeten worden geschreven. Of ze zitten net als ik een blog te tikken natuurlijk. Het gebruik van de Mac is duidelijk doorgedrongen in de zakelijke markt. Ik tel er al snel vijf of zes en nog maar één Windows laptop. De internet verbinding maakt echter geen verschil tussen Windows en Mac. Hij is even slecht. Rustig naar muziek op Spotify luisteren zit er niet.

Reizen met de trein is redelijk comfortabel. Zolang je kan zitten natuurlijk. En de provinciale jeugd niet al te nadrukkelijk onverstaanbare keelklanken uitstoot. In Steenwijk gaan de meeste eruit gelukkig. Er blijven hooguit een man of tien over. De aanblik van Steenwijk is niet echt inspirerend. Aan de ene kant van het spoor de onvermijdelijke nieuwbouwwijk, aan de andere kant de stad. Vlak naast het spoor leegstand en afbraak. Een plaats om snel te vergeten.

De rust wordt ruw onderbroken door een scheldende man. Zonder aanleiding begint hij me de huid vol te schelden om vervolgens vriendelijk te vragen of hij naast me mag komen zitten. Liever niet, maar ze noemen het openbaar vervoer nietwaar? Hevig hijgend ploft hij naast me neer. Na een paar minuten voor zich uit staren kijkt hij me aan en scheldt me opnieuw voor rotte vis uit. En hard. Zijn gezicht staat helemaal niet agressief. Een beetje verbluft vraag ik hem wat er aan de hand is. Ik moet nog antwoord krijgen. Wel vertelt hij op normale toon dat hij de trein maar net heeft gehaald.  In Heerenveen stapt hij uit en wenst me verder een goede reis. Ik hoor hem buiten op het perron weer iemand uitschelden.

Hij is tenminste uitgestapt. Een vrouw met bruine laarzen en een oranje lapjesjas bedenkt net te laat dat ze er ook uit moet. Ze vliegt overeind en half struikelend rent ze naar de deur. Helaas. Ook twintig keer drukken op de deurknop helpt niet. De trein rijdt al. Kijk, zij heeft tenminste een reden om te schelden. En dat doet ze dan ook. Helaas gaat ze ook heen en weer lopen drentelen. Of dat iets oplost.

We zijn er gelukkig bijna. De auto is wellicht een stuk comfortabeler, maar veel saaier. Gouda – Leeuwarden met de trein is tweeënhalf uur. Met de auto een half uurtje korter. Maar met de trein krijg je er gratis vermaak bij en kan je een blogje tikken.

– Ik heb het hem niet gevraagd dus weet ik het niet zeker, maar de man zou  Gilles de La Tourette kunnen hebben.