Een soort recensie …
Ik maak een uitzondering. Ik schrijf een ‘recensie’, iets dat ik nooit doe omdat ik vind dat zelfs professionals dat beter kunnen laten. Er is tenslotte al genoeg gelul in de wereld. Een recensie over een boek in het meest misbruikte, meest verguisde en wellicht meest ondergewaardeerde segment van de literatuur. De misdaadroman. Een krimi. Nou ja, een soort recensie.
Zoals de naam krimi al zegt: een Duitse misdaadroman. Geschreven door Nele Neuhaus, door Nu.nl aangekondigd als de Duitse J.K Rowling. U weet wel die mevrouw in de bijstand die het tot miljardair heeft weten te schoppen met een magisch-realistische kinderboek. Een kinderboek dat door bepaalde groepen in de samenleving als zeer gevaarlijk wordt beschouwd. Een vermomde kinderbijbel zeg maar.
Sneeuwwitje moet sterven. Alleen de titel al! Geweldig. Een titel die je normaal alleen bij Scandinavische romans aantreft. Zoiets als ”Voor de vorst’ van Henning Mankell of ‘Sneeuwstorm en amandelgeur’ van Camilla Lackberg. Sneeuwwitje moet sterven.
Tobias heeft 10 jaar in de gevangenis gezeten voor een dubbele moord. Als de poort van de gevangenis achter hem dicht valt – op de een of andere manier hebben gevangenissen geen deuren maar poorten – zegt hij bijna ‘Tot ziens’. Bijna, want dat klinkt toch wel raar nietwaar? Tobias is (natuurlijk) een knappe vent die (uiteraard) iets mysterieus over zich heeft. Tot zover niets nieuws. De kans dat hij een pukkelige puber met o-benen is staat gelijk aan nul natuurlijk. Tot zijn verrassing staat een vriendin uit het dorp op hem te wachten. Knappe meid geworden, gevierd actrice met te lange benen, te blonde haren en te blauwe ogen. SoepperrrGeil! (Duits uitspreken aub)
Kortom, een dramatisch slecht begin van wat een, surprise, surprise, geweldige keukenmeidenroman zal gaan worden! Een keukenmeidenroman met stijl dat wel. Goed geschreven, goed vertaald, met aandacht voor de zinsbouw en niet klakkeloos overgenomen. Hulde Querido!
Nee, dan de vertalingen van uitgeverij De Geus! De ergste vertalingen die ik ooit onder ogen heb gekregen. Jussi Adler-Olsen, Kvinden i buret – De vrouw in de kooi, is door de Nederlandse vertaalster (vertaler) volledig verkracht. Plaatsvervangende schaamte. … Ik ben zijn boeken maar in het Spaans gaan lezen.
Nu ik er aan denk: als de vertalingen van misdaadromans al zo slecht zijn, hoe is het dan gesteld met ‘literatuur’ of gedichten? Brrrr…
Genoeg azijn: Tobias komt dus vrij, wordt opgepikt door Nadja, gaat terug naar zijn dorp, treft zijn vader in armoede aan, wordt bedreigd en in elkaar geslagen. Zijn buurjongen is autistisch en speelt een ‘enge’ hoofdrol, een toevallig aanwezig Gothic buurmeisje ontdekt iets en er zijn ook nog een gescheiden politie inspecteur en haar chef en en en en en en ……..
Ik stop ermee. Teveel personen en verhaallijnen. Je zou er moe van worden. Recensies schrijven is niets voor mij. Maar laat je niet afschrikken. Het is een boek dat je in een adem uitleest.
Geloof me maar op m’n woord.
WitchWithaView 