Een avondje stappen in Leiden

Met grote klap valt het glas bier van het tafeltje naast me op de grond. De scherven vliegen alle kanten op. “Wil je GVD uitkijken trut!”. De terras engel verstrakt en draait zich om. Tergend langzaam loopt ze naar binnen, huftermans achterlatend tussen de scherven. Zelden iemand zoveel minachting zien uitstralen door het draaien met haar kont. Een warme avond was begonnen.

Stappen. In Leiden.

Laat ik voorop stellen de weg niet te kennen in Leiden. Als je mij daar zonder begeleiding loslaat verdwaal ik. Zonder TomTom geen richtinggevoel. Ik zou op de hoek van een café van dorst omkomen. Kon ik de weg naar de voordeur niet vinden. Maar goed. Stapmaatje behoedde mij voor het verzeilen in al te puberpopulaire kroegen danwel obscure gelegenheden.

Alleen stappen kan leuk zijn maar met een maat is gezelliger. En gevaarlijker. Want de drankrekening wordt door tweeën gedeeld. Juiiiiist. Kan resulteren in hilarische situaties.
Nu kwam erbij dat werd ‘voorgestapt’ en ingedronken voor een Gayparty. Je voelt je opeens een blondje in een grabbelton. De grabbelton was het café aan den oude Marenpoort.

Net genoten wij van het uitzicht op een blondje en bruintje, in goed Nederlands: een blondine en een brunette, toen een luidruchtig stelletje knaapjes binnenviel. Nog niet op de hoogte van de aanstormde meute relnichten, gewone nichten en ander vrolijk volk irritereerden wij ons voornamelijk aan het overdreven luidruchtig gedrag en uberfreundlich gesnater. Het kwartje viel: Bruno was gekloond en had al zijn vriendjes meegenomen voor een avondje uit in Leiden. Joepie! Ons uitzicht had dezelfde conclusie getrokken en zocht ander vermaak. Blondje betaalde. Uit haar imitatie Hermes tasje trok ze haar namaak Prada beurs en rekende af met onvervalste Euro’s. Neem ik aan.

Een al wat oudere Bruno draaide zich om en keek mij aan. Zijn mond viel open van verbazing: “Geert!”

Hij wrong zich tussen mij en mijn buurvrouw. Licht opgewonden vroeg hij mij of ik hem nog kende. “Niet echt,” zei ik enigzins onderkoeld. De beste man had duidelijk een slokje te veel op, en rook overdreven naar JPG ‘Le Male’. “Eric, Eric uit Rotterdam!” Ik viel stil, moest even slikken toen ik terugdacht aan deze periode van mijn leven. Die ik dacht te hebben vergeten, voorgoed, definitief. Een periode die nu in de gedaante van een oudere, versleten en slecht uitziende toevallige passant weer tot leven kwam. De grijze pantalon los om de magere benen, voeten gestoken in afgetrapte, bejaarde Bommels met gaatjes. Het overhemd, knalblauw had betere tijden gekend. Eric.

Ik kende Eric van de padvinderij. Eric was anders, een wat teruggetrokken jongen die maar weinig vrienden had. Een eenzame jongen. Hij speelde geen rol van betekenis in mijn leven dat toen geheel en al draaide om boeken, puberen en puistjes. Eric was een andere mening toegedaan. Voor hem was ik heel belangrijk. Zijn opstap naar volwassenheid. Nou, nee dank je wel. Rot op! Mijn wereld in 1970 was een andere wereld. Een duistere wereld. Angst voor de Russen. Vietnam zou een nieuwe wereldoorlog betekenen. In Amsterdam bestormde de ME de Dam om provo’s te meppen, in Rotterdam braken rellen uit in de Afrikanderbuurt tegen de Turken. Jawel ook toen was racisme heel gewoon. Homofobie ook. Eric was homo. Wist ik veel. Toen.

Je leven vormt je. Vooroordelen uit de vorige eeuw zijn verdwenen, emancipatie en acceptatie is normaal geworden. Eric vroeg mij enthousiast naar mijn leven en ik, beleefd maar gereserveerd, naar het zijne. Na enige tijd bleek dat we behalve dorst nog steeds niets gemeen hadden. Hij was een stuk minder teleurgesteld dan toen, en ging na vijf minuten terug naar zijn vrienden. Ik werd niet voorgesteld. Maatje keek mij verbaasd aan. “Wie was dat, waar ging dat over?” Ik heb maar geen poging gedaan het uit te leggen. Deed het af met zoiets vaags als: “kennis van vroeger..” Hoe truttig en kneuterig kan een mens zijn.

Tijd voor een plasje. In de Marenpoort is het toilet gelegen in het souterain. Het is een zelfregulerend toilet. Een ieder die te veel op heeft krijgt een klap van de niet gesynchroniseerde louvre deurtjes. Vier stuks op 1 meter van elkaar. De walm van uhhum, herenzeik kroop tussen de spleten door. En zo hoort dat in een echte kroeg. Alleen de rooklucht ontbrak nog.

Leiden deed Amsterdam na. Zonder bootjes met ballonnen, roze slingers of tutu’s met glitters maar het was een verdienstelijke poging. We werden er vrolijk van.