Window of my eyes

De polderweg was zeven kilometer rechte kilometers lang. Ik trapte me helemaal suf. Een strakke noordwester storm deed er alles aan om me van de fiets af te blazen. Opgeven en teruggaan was vanavond geen optie want ik moest en zou naar een optreden van Cuby and the Blizzards.

Ik was zestien en volgens mijn ouders volstrekt onhandelbaar. Je bent toch wel op tijd terug? Ik gaf geen antwoord. Wat is op tijd voor een puber? Een uur of vier leek mij een goede uitleg. Wat voor moeder een uur of vier te laat was natuurlijk. Ha! Laat ze de … krijgen. Wat kon mij dat schelen? F*ck you!

Through the window of my eyes

I can see the rainy day
Sitting in the chair
Of my cool room
Looking for a way
To be the one I am
It’s useless to cry
For the things I once have known
Thinking it will come back and reach my home
It’s like a distant, like a distant face
It’s like the shadow on my wall
Something that
That I cannot touch
A heavenly past that calls
the shelter of my mind
Hides my laugh and my tear
and I keep on looking for a reason which is not here

Cuby and the Blizzards

Achtendertig jaar later ruim ik mijn zolder op en schuif een doos aan de kant. De doos waarvan ik weet dat ik die nooit zal weggooien. De doos waar ik de inhoud van kan opnoemen zonder hem te openen. Singles van de Livin’ Blues, One NIght Blues en Wang Dang Doodle, Venus van Shocking Blue. Een poster van Mariska Veres, Andy Warhol en Lou Reed. Alle lp’s van Jimi Hendrix. Foto’s van mijn vriendin, een zevenarmige kandelaar, mijn Rotring tekenpennen. De laatste ansichtkaart die mijn vader postte voordat hij een paar uur later tijdens zijn vakantie overleed.

Zoals altijd aarzel ik de doos open te maken. Zoals altijd schuif ik hem naar achteren. Naar de achterste rij. This is the life is live …