Ik zag alleen mijzelf

Aan de leestafel, een beetje achteraf, zat ik verscholen achter een oude stapel kranten om me heen te kijken. Mijn geliefkoosde bezigheid op een verregende donderdagavond. Proberen te doorgronden of de stelletjes elkaar net, of veel te lang kennen. Binnenmonds commentaar leveren op de geweldige manier waarop de Nederlandse man en vrouw zich kleden.

Aan het tafeltje schuin tegenover me zaten een man en een vrouw te zwijgen. Naast de tafel stond een  kinderwagen waar geen geluid uit kwam. Tussen hen in stond de koffie onaangeroerd koud te worden. Ze keken elkaar niet aan. Zijn blik dwaalde door de kroeg, over de andere tafels, uit het raam. Zijn ogen lichtten op toen een jong meisje voorbij het raam liep.

Maria, mijn terrasengel, keek ook al zo droevig. Haar glimlach, mijn bron van inspiratie, was verdwenen. Lusteloos serveerde ze kopjes koffie. Niets voor haar.

Dit beviel me helemaal niet. Zo kende ik mijn kroeg niet! De plek waar ik visioenen beleefde. Over het laatste avondmaal waar ik met Maria broodjes uitdeelde. Waar ik de Gouden Haan van de st-Jan hoorde huilen. En verliefd werd op elk meisje met groene ogen… Mijn altaar van liefde en fantasie. Ik besloot op te stappen.

Met mijn jas over de arm liep ik tussen de tafeltjes door naar buiten. Zwijgend keken de stelletjes me na. Buiten gekomen keek ik nog een keer om. In het raam zag ik alleen mijzelf staan. En huiverde.

De kroeg was leeg.