Het is al weer een tijdje geleden dat ik dit schreef. Ik lees het opnieuw, en verander hier en daar een woord, een regel.
Een muur. De invloed van
mensen dringt nauwelijks tot me door.
Ik voel onzekerheid, ervaar
verlangen, hunkering.
Ik sta open, ben kwetsbaar,
boor een heel klein gaatje in de muur,
gluur voorzichtig naar buiten.
Word verblind door een wereld anders dan gedroomd,
Een zilveren meer van leugens …
Mijn moeder, mijn vader eten zonder
woorden. Tussen gebed en dankwoord.
Nooit: ‘Hoe gaat het met jou?’
Zover verwijderd van mijn werkelijkheid.
WitchWithaView 
Ja Geert, lees je oudere teksten nog eens
dan herinner je het gevoel wat er toen bij hoorde
vaak kunnen de woorden zo blijven
maar ook verander je soms iets
omdat het dan beter bij het Nu past
ik vind dit heel erg mooi verwoord
LikeLike