Vriendjes!

Het wrakhout ligt half onder het zand, het stuk dat er bovenuit steekt is lichtbruin verkleurd door de zon. Terwijl ik mij omdraai om verder te lopen valt mijn oog op een stuk papier dat er aan vast geprikt zit.

De punaise waarmee het aan de plank zit is verroest, het zand maakt de tekst vrijwel onleesbaar. Met mijn wijsvinger veeg het ik zand eraf en begin te lezen …

De dag was zo mooi begonnen. Tussen de spam zat een e-mail van jou. ‘Veel succes in de toekomst!’

De verliefdheid – gerationaliseerd, weggedrukt, laait op, blijkt springlevend. Verliefdheden laten zich niet dwingen. Nadat ik de boodschap een paar keer heb gelezen merk ik dat mijn gevoel toch anders is dan voorheen. De blijdschap over de e-mail, we zijn nog vriendjes! Is veel groter dan de begeerte van een jaar eerder. En gek genoeg is de emotie ook eerlijker. Naar mezelf, naar jou, naar iedereen. Een bijna volwassen reactie..

Bijna was ik je vergeten. Hoe kan ik jou ooit vergeten! Wegdrukken, negeren, verdoemen! Verdomme, nooit zal ik je vergeten. Nachten heb ik wakker gelegen, jouw gezicht, onbereikbaar, vlak voor mijn gezicht. Ik stak mijn hand uit, streelde je haar, streek over je wangen, aaide je hals. Ik droomde je gezicht als ik wakker ben, tot een witte vlek in een woestenij van schaduwen …

Met grote brede halen van mijn tong.
Lik ik het zout van je lijf,
Langs de welving van je
voeten, over je enkels, door de holte van je
knieën, langs de haartjes op je dijen omhoog.
Kronkel ik mijn tong rond jouw tong.

Ik druk de brief tegen mijn lippen en proef je zout,
het zout van de zee, van jouw liefde. Vriendjes voor altijd.