Flip-flop

Op metrostation Centraal in Rotterdam viel het mij op. In de spits werd ik omringd door vrouwen in rokje met flip-flops. Een trend kon ik  niet direct ontdekken. Plastic Zeeman floppers en leren Birckenstocks werden afgewisseld met Kayla’s van UGG.

Iedere vrouw liep te strompelen. Duur of goedkoop maakt kennelijk niet uit.

Hoewel de meeste floppers snaarstrak om de voeten geklemd zaten was er een vrouw die ze iets te los had afgesteld. Bij haar haast om de metro in te komen schoot de slipper van haar voet om tussen perron en metro te verdwijnen. Beteuterd stond ze naar haar blote voet te kijken. Ze wachtte net te lang om de metro weer uit te gaan en ik mistte hem doordat ik naar haar stond te kijken. Vanachter het raam gebaarde ze naar mij en wees naar beneden. Ik begreep dat ik de flip-flop op moest rapen en op het volgende station aan haar moest geven. Ze keek zo vragend dat ik niet kon weigeren.

Een slipper van een vreemde vrouw. Hij voelde onwennig aan, een beetje klam en warm. Het was een Havaianas, grijs met een zilveren bandje dat al een beetje begon te slijten. Een slipper van iemand die liever  iets meer uit geeft voor kwaliteit dan één die met elke modegrill meedrijft. Met de flip-flop in de hand stapte ik in de volgende metro. De lachende gezichten om mij heen negeerde ik maar.

Op het volgende station herkende ik haar meteen…