De verkeerde kleur

Ik zat in het halfduister op het terras van de Tapperij in Gouda, beetje eenzaam aan de Brugse Zot. Voor het eerst in tijden was het om tien uur ‘s-avonds nog lekker. Schuin tegenover me zaten drie meisjes in veel te korte rokjes druk te kletsen en te roken en naast me namen twee Marokkaanse mannen plaats.

Marokkaans, Nederlands en Engels liepen naadloos in elkaar over. Hoewel ze vlak naast me zaten en ik duidelijk luistervink speelde, zelfs zat te schrijven, ze hadden het niet door. Het ging over de vriendin van de langste van de twee. Althans, over de ex. vriendin.

‘Hey! Heb je nog een biertje en witte wijn?’ Duidelijk niet al te streng in de leer. Ik zag mijn kans schoon me in het gesprek te mengen. ‘Jullie mogen toch geen alcohol drinken? ‘ Ik schrok wel want het zou verkeerd kunnen worden opgevat … Gelukkig kon hij er wel om lachen. ‘Nee, maar ik maak een uitzondering vandaag man, ik ben net bij mijn vriendin weg. En dat na anderhalf jaar.’

‘Anderhalf jaar! Dat is een hele tijd!’ Hij keek me verdrietig aan. ‘Zelfs mijn moeder had haar geaccepteerd, het was een wit meisje. En dat is voor Marokkaanse mensen niet makkelijk weet je.’ Hij zweeg even. Zijn vriend mengde zich in het gesprek. ‘Vrouwen zijn er genoeg maar liefde is schaars. En hij was gek op haar!’

De drie meiden besloten een andere kroeg op te zoeken. Zwijgend keken we hen na. Hoe verschillend we ook zijn, Nederlandse en Marokkaanse mannen denken op zo’n moment hoogstwaarschijnlijk exact hetzelfde …

‘Geen vrouw is zoveel verdriet waard’ Ik pakte de draad weer op. Hij keek me fel aan. ‘Nee, maar elke keer trap je er weer in.’ Dreigend boog hij zich naar me toe. Ik besloot wat olie op de golven te gooien. ‘Zelf ben ik al dertig jaar bij hetzelfde meisje, dezelfde vrouw, maar zo vertelde ik hem ‘ik ben pas 3 jaar getrouwd’.

‘Niet dat ik niet op andere meisjes verliefd ben geweest maar ze is gewoon speciaal. Niet perfect, maar dat ben ik ook niet. Respect voor elkaar dat is super belangrijk. Samen over alles kunnen praten, elkaar de tent uitvloeken maar toch weer verder kunnen … En oh ja, ze ziet er ook nog goed uit maar dit terzijde.’

Vochtige ogen bij een stoere kerel op een terrasje? Dat kan alleen op een klamme vrijdagavond als je in gesprek bent met een wildvreemde vent. Hij stond op, liep de kroeg in, naar het toilet denk ik. Even later kwam hij terug, stak een sigaret op en leegde zijn glas.

‘Ik haat katten’ klonk het onverwacht. ‘Maar ik bedoel dan ook dat ik een schijthekel heb aan die beesten.’ Hij aarzelde even. ‘Maar zij was er gek op. Helemaal gestoord maar ok. En je houdt van haar dus wat doe ik? Ik stap naar zo’n dierenwinkel, pak een bak, met van die korrels erin en koop een kat. Voor haar hé? Want ik haat die beesten.’

‘Kom ik thuis en geef haar die kat weet je wat ze zegt? Nou? Het is de verkeerde kleur! Geloof me, ik was er helemaal klaar mee. De verkeerde kleur!’