Fluitjes …

De schaduw van de st-Jan ligt zwaar over het marktplein. Na weken van zon en schaamteloosheid schijnt een vals zonnetje tussen de regenwolken door. Net warm genoeg voor een terrasje, een biertje met een jas aan. Naast me een volslanke vrouw met een boek over de Italiaanse Riviera, tegenover me een kakstel met grote mond en bijpassende zonnebril. Verder is het terras grijs, zilvergrijs.

Schuin tegenover het terras tilt een hond zijn poot op en plast tegen een eik. Ineens moet ik denken aan die keer dat ik in een café op het toilet stond en er een vrouw binnenkwam, naar het urinoir liep, haar te korte rokje optilde en begon te plassen … Mijn mond viel open van verbazing waarop zij keihard begon te lachen. Nu nog, jaren later, krijg ik een rooie kop en bloos tot diep in mijn nek.

Annabel brengt me een fluitje, ik ken haar al zolang dat ze zonder te vragen weet wat ik drinken wil. Een pokerface zal ik nooit krijgen. Bier voor het peinzen, rode wijn als ik schrijf, koffie om elf uur. Zelden, hoogst zelden schenkt ze me een glas bubbels. Tot nu is dat pas twee keer voorgekomen. De bubbels dronken we samen, om een uur of twee ‘s-nachts toen ze klaar met werken was. Annabel was gedumpt en om de toekomst te verwelkomen had ze een fles Prosecco opengetrokken. De tweede keer …

Ze heeft donkerblond haar, loopt tegen de grenzen van de vruchtbare leeftijd aan en is happy single. Zegt ze, en kijkt snel een andere kant op. ‘Je kan alles doen wat je zelf wilt. Met niemand hoef je rekening te houden!’ Als ik zwijg en haar blijf aankijken worden haar ogen vochtig. Soms is ze alleen single…  ze draait zich om,  zwiept haar lange haar in mijn gezicht, loopt driftig tussen de tafels door en negeert elke doffer die koffie wil.

Een fluitje? Om elf uur ‘s-morgens? Ik ben een open boek …