De doodgeboren lente

Lammetjes die over het veld huppelen. Elzenpropjes aan de boom, zwanger van het stuifmeel, de eerste hommel die tegen het raam aan knalt. Bommen in Libië. Een vrouw van 63 die een kind krijgt.

Lente. De zon schijnt weer, de terrassen lopen vol en de eerste speeddates zijn gemaakt. Ik word er een beetje triest van. Er komt gewoon teveel informatie op me af. Mijn fout is dat ik het allemaal wil verwerken, het een plaats wil geven. Dezelfde fout die mijn vader maakte toen ik mijn eerste computer liet zien.

‘Maar hoe werkt dat dan precies?’ Ik keek hem vol ongeloof aan. ‘Pa, wat maakt dat nu uit? Het ding doet het gewoon, en het gaat om het resultaat.’ Zelf geloofde ik daar ook niet in, maar ik was van de discussie af. Mijn vader wilde het gewoon snappen. Net zoals ik het nu wil snappen. Soms wil je teveel begrijpen.

Ik kan bijvoorbeeld niet begrijpen dat een vrouw van 63 nog een kind wil. Ho! Wacht! Zij wil een kind. Zij. Of dat kind haar als moeder wil? De reken-sommentjes, kind 10, moeder 73, doen geen recht aan het drama. Het kan dus het mag, dus het moet. Je moet het die vrouw nageven, ze is jong van geest. Een jaar of 13 schat ik zo. Nooit de pubertijd te boven gekomen. Als ik het heel venijnig zeg: waarom is dit toegestaan, de begeerte naar een kind door een bijna bejaarde vrouw, terwijl een man een meisje van 13 niet mag begeren? Mijn persoonlijke mening is dat het alle twee verwerpelijk is.

Mensen halen hun schouders op. Die dingen gebeuren nu eenmaal. Ik moet het gewoon niet willen begrijpen.

Over oorlogen hoefde ik mijn vader niets uit te leggen. Hij vertelde mij er trouwens ook niets over. Maar zoals zovelen die ‘de oorlog’ hebben meegemaakt heeft het hen voor het leven getekend. En in die mate dat wij, de na-oorlogse generaties, verder van hen weg staan dan dat we ons ooit realiseren. Dat is iets dat wij niet begrijpen, hoe goed we ook ons best doen. Als er bommen op Libië vallen, weten zij hoe dat klinkt, voelen ze opnieuw de schokgolf. Sluiten ze hun oren voor het gegil en gekrijs van de gewonden. Zien ze de beelden van toen, van 70 jaar geleden.

Lammetjes die over het veld huppelen, hommels die zoemen. Een eeuwig terugkerend spektakel. Iets dat ik telkens meemaak zonder het ooit te willen begrijpen.