Corpus

Er waren kaartjes voor een museum. Of ik mee wilde? Natuurlijk wilde ik dat! Op een druilerige middag met de bolide naar Leiden. Om daarna op de fiets naar het museum verder te reizen. Windje mee op de heenweg, dat scheelde.

Een merkwaardig bezoekje. Sowieso bezoek ik zelden een museum maar nu was ik verleid tot het nemen van een kijkje in het binnenste van de mens. Niet zonder slag of stoot trouwens, de vrouwmens die ons toegang tot de mens moest verlenen kon niet klokkijken zodat wij de tour, jawel een tour, bijna hadden gemist. Ze had twee keer omgeroepen! Muts. We zijn niet doof. Maar goed. Uiteindelijk de tour-koptelefoon opgezet en via de knie! Via de knie dus het lijf beklommen. Museum Corpus in Leiden.

Na het borrelen van de maag, de bevruchting en een spannend tochtje als rood bloedlichaampje werden we via hersenen uitgepoept. Allerlei leuke weetjes opgedaan, nutteloos maar vermakelijk. Wat me echt bijblijft: het meisje dat een schuifdeur opent met de woorden “Welkom in de baarmoeder” een vrouw naast me vraagt heel droog: ” en het voorspel dan?” Geen lachje kon eraf. Godsamme vind je het gek? De hele dag in donker hol deuren open schuiven en vrolijk “welkom in de baarmoeder” roepen daar word je toch gestoord van? Dan kan je nog beter in een studenten cafe werken, kom je tenminste nog in contact met de wip van de dag.

Het waaide behoorlijk. Nu waait het voor mij al snel op de fiets, ben er gewoon niet voor gebouwd, voor fietsen. Zeker niet als mijn maat voor zijn plezier Frankrijk rondfietst. Kan je het jezelf voorstellen? En ik daar achteraan hobbelen? Alle Cols over fietsen en ‘s-avonds nog voldoende energie voor biertje hebben? Als je nu 100 pk op de fiets had, ja dan! Dan ging ik morgen nog, maar fietsen, gewoon fietsen? Nee. Fietsen hebben nog veel meer nadelen. Geen vering. Geen windscherm. Geen uitstraling. Sorry maatje, is niet persoonlijk, meer zo van ik-op-fiets-is-vlag-op-modderschuit.

Een echte fietser is een kerel m/v. Ik kan enorm van de voorjaarsklassiekers genieten. Achter de buis. Als de wind het lage land geselt, de regen horizontaal in natte strepen de renners martelt. Omloop Het Volk, De Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix. Respect. En diep respect voor maatjes fietstocht door Frankrijk.

De weg van Corpus naar het centrum van Leiden is recht. Zulke rechte wegen heb je in Nederland niet vaak. Had ik al gezegd dat we wind tegen hadden? Vast wel. Maar: op naar de kroeg! Kijk. Now wer’e talking business! We hadden na al die baarmoeders, slakkenhuizen en maagwanden behoorlijk trek gekregen. Bier, brood en spelen. Samenvatting van ‘s-mans lusten. Op naar La Gare. Aan de stationsweg, waar anders?

Op naar de mooiste ervaring sinds tijden. Al hadden we toen we binnen kwamen alleen oog voor de pinda’s. En door mijn zitplaats tactisch te kiezen voor meisje met halflang rood haar. Engelen bestaan ook buiten de Axe reclames! We waren het er snel over eens, God had een goede dag gehad toen zij werd verwekt. Lang duurde de betovering niet. Er moest worden gediscussieerd. Over werk, milieu en auto’s. Over alles wat twee goede vrienden elkaar naar het hoofd kunnen smijten zonder ruzie te krijgen. Verschil van inzicht? Zeker! En dat is maar goed ook want anders valt er niets te bepraten.

Terwijl links en rechts elkaar in de schamele haren vlogen namen drie heren plaats achter het klavier. Waar ik eerst nog aan een geintje dacht, plaatje op gezet met klassieke muziek, bleek al snel dat het ‘Live’ was. Waanzinnig goed! Rachmaninov in een kroeg! Zelfs als je niet van klassiek muziek houdt – ik wel dus! – dan nog kon je voelen dat het een bijzonder moment was. Ik was behoorlijk onder de indruk. Mijn engeltje rekende af en enigszins weemoedig zag ik haar de vergetelheid in wandelen. Een goed glas wijn maakt veel goed. Na het nuttigen van een bijzonder voorafje, chorizo in rode wijn met kaneel en heel veel knoflook, het naar binnen werken van de biefstuk en het verorberen van het dessert zaten wij, ik moe, hij voldaan, koffie drinkend achterover in de quasi comfortabele stoelen. Ik had nog een uitsmijter op de milieu discussie. Zeg maar een ‘Bombshell’ …

‘Wist jij dat een BMW M3 zuiniger is dan jouw Toyota Prius? Ha! Bewezen! Door Topgear, dus waar!’ Daar heb je niet van terug he?

Daar had hij niet van terug. Niet dat hij mij geloofde, en terecht, maar de discussie laaide flink op. Na veel gesputter besloot ik te vertellen hoe de ‘test’ was uitgevoerd. Op een circuit waar de Toyota zo hard mogelijk moest rondrijden, terwijl de BMW er op z’n slofjes achteraan reed. Bijna met de motor stationair. Niet echt eerlijk mopperde hij. Nee, inderdaad. En nu naar de kroeg. Einde discussie.

Het bier smaakte prima. Meer wil ik er niet over zeggen.