Uit het zolderraam

Aan de overkant staat een bord in de tuin. Groen met zwarte letters. Zoals zo vaak heb je helemaal niets door totdat opeens. Te koop. En ze wonen er pas! Het huis ziet eruit alsof het al is verlaten, dood en leeg. Achter het raam hangt in opgeblazen cijfers het getal 50, getuige van het laatste feestje. Nu ken ik die mensen helemaal niet goed, ik zie ze hooguit wel eens de deur uitlopen om in de auto te stappen. Hond aan de lijn, een Labrador, die nu ik goed over nadenk de laatste tijd wat minder met z’n staart zwiepte. Haar zie je helemaal niet. Ik kan met geen mogelijkheid beschrijven hoe ze eruit ziet. Heeft blond, bruin of zwart haar? Hem ken ik. Van gezicht, en niet omdat hij iets tegen me zei. Geen gedag kon er af. De man schijnt tandarts of huisarts te zijn. Of glazenwasser, geen idee. De buurt leutert wat af. Hoewel glazenwasser? Met zo’n buik?

Die opgeblazen cijfers boeien me mateloos. Hangen die er nu omdat een van beiden nog vijftig moet worden? Of zijn die opgehangen op de dag voordat zij vertrok? Want dat ze niet meer thuis woont schijnt volgens ‘iedereen’ vast te staan. Er was ook iets met een dochter die problemen had toch? Ik raak meer en meer gefascineerd. Eigenlijk gewoon plat nieuwsgierig. Maar omdat er niemand is om het aan te vragen – vertel! – moet ik zelf een verhaal verzinnen. Halve waarheden en hele leugens. Jammer. De waarheid is altijd leuker en spannender en pijnlijker dan alles wat je verzint.

Het huis heeft een verleden. De vorige eigenaar was drie of vier keer getrouwd en had uit elk huwelijk een of twee kinderen. De vrouw van de week bracht ook een stelletje mee. Als die mensen een feestje gaven stond de hele straat vol met oude auto’s. Want ze waren kunstenaar, volgens ‘iedereen’, en bleven van elkaar houden. Om dit gerucht kracht bij te zetten: er stond een houten beeld in de tuin, een soort kunstwerk, en alle dames liepen in, hoe zal ik het netjes zeggen, artistieke kleren. Iets met draadjes en laagjes of heel weinig wat ik persoonlijk heel fraai vond. Ik mag die kunstenaars wel. Althans de neppers. Doen er alles aan om zo artestiekelig mogelijk over te komen. Terwijl je alleen maar een oor af hoeft te snijden. Kan je tenminste je designsetje weer aan. Nee, van boven tot onder volgehangen met kleding die minimaal tweedehands is en maximaal van de stort komt. Kettingen en kraaltjes ontbreken niet! Echte kunstenaars herken je niet van buiten. Neem nou Joost Zwagerman. Bekende kop, kan hij weinig aan doen, maar verder normaal in het pak. Of in trui als het koud is natuurlijk. En verder – Toevallig! – dezelfde bril als ik.

Op de hoek is een man in drie jaar twintig jaar ouder geworden. Hij moest afstand doen van zijn bedrijf. En van zijn BMW. Hij rijdt nu rollator. ‘Freude am fahren’ Laatst sprak ik hem en hij was nog steeds verdrietig en boos. Wat kan je zeggen? Het was maar werk? Binnenkort staat daar ook een bord in de tuin. Enkele reis verzorgingshuis. Gelukkig wonen er ook jonge mensen met kinderen of zonder kinderen maar met honden. Vorig jaar zijn ze getrouwd. In het geheim. Net zoals wij. Nee, eigenlijk niet zoals wij. Wij hebben er een festival van gemaakt. Compleet met balkon scene en rijtoer. Diner voor veel in de Fransche Saal van het oudste Hotel van Nederland – ik noem geen namen – en bruidstaart van een meter of meer hoog. Het orkestje van mijn aanstaande gaf een serenade en we waren even prins en prinsesje. De buurtjes waren ineens getrouwd. Om het tuinhek hing een slinger van bloemen. Witte kunststof bloemen. Niets bijzonders op het eerste gezicht. Maar zo ongelofelijk lief en vertederend.

In het huis gaat het licht aan. De popart schilderijen van Marilyn Monroe worden zichtbaar. Een timer. Er is nog steeds niemand thuis om zelf het licht aan te doen.