Een muur. De invloed van
mensen dringt nauwelijks tot me door.
Ik voel onzekerheid, ervaar
verlangen, hunkering.
Ik sta open, ben kwetsbaar,
boor een heel klein gaatje in de muur,
gluur voorzichtig naar buiten.
Word verblind door een wereld anders dan gedroomd,
Een zilveren meer van leugens …
Mijn moeder, mijn vader eten zonder
woorden. Tussen gebed en dankwoord.
Nooit: ‘Hoe gaat het met jou?’
Zover verwijderd van mijn werkelijkheid.
8 replies on “Een zilveren meer van leugens”
Reblogged this on Witch with a view and commented:
Het is al weer een tijdje geleden dat ik dit schreef. Ik lees het opnieuw, en verander hier en daar een woord, een regel.
LikeLike
Ja heel mooi beschreven! En herkenbaar voor velen ..
Mijn vader en moeder waren ook nooit spraakzaam en dat kwam vooral door mij en broertjes en zusje, ze kwamen nooit tussen al die verhalen van ons! 😉
LikeLike
Ja heel mooi beschreven! En herkenbaar voor velen ..
Mijn vader en moeder waren ook nooit spraakzaam en dat kwam vooral door mij en broertjes en zusje, ze kwamen nooit tussen al die verhalen van ons! 😉
LikeLike
Die verdomde muur ook altijd.
Mooi hoe je ‘m herkent en weergeeft.
Dát wel.
LikeLike
Verdrietig, maar erg mooi geschreven Geert.
In je woorden voel ik de kille leegte, de kwetsbaarheid en de onbenoemde verlangens van het kind. Mooi dat je het nu alsnog kunt verwoorden, en hoe! Van al die ingewikkelde wirwar aan onvervulde kind-verlangens en verwarrende onzekerheid de essentie kunnen benoemen, is knap.
LikeLike
Niet bitter, maar licht liefkozende woorden, naar waarheid beschreven?
LikeLike
Ja,
Dit was / is een heel lang verhaal waar ik alleen de essentie van heb weergeven …
LikeLike
Een zilveren meer van leugens …
Nooit: ‘Hoe gaat het met jou?’
rillingen
het was een werkelijkheid
eindelijk bevrijd!
LikeLike