Wind

Op een zondag als deze kan ik nooit besluiten wat te doen. Zuchtend leg ik m’n boek neer, en staar moedeloos naar buiten. Een prachtig reisverhaal van Cees Nooteboom over Patagonia, subliem geschreven, je kan de spitse bekken van de lama’s bijna aanraken.. Toch lukt het niet om mezelf te onttrekken aan een algemeen gevoel van onbehagen, een grauwsluier op een pasgewassen tafellaken is op me neergedaald. Wind.

De schoorsteen staat als een valse dwarsfluit te blazen. De lokale troetelduif vliegt ondersteboven voorbij, pootjes in de lucht, klaar voor de middagwip. Ha, kijk daar word ik al wat vrolijker van: ik zie die duifjes de liefde al vliegend bedrijven! Wind. Heel veel wind.

De wind maakt me onrustig, Er is te veel wind om te zeilen, er is te veel wind om zonder overdreven hoge hartslag in de kroeg aan te komen. De wind belemmert me het dromen, anders kon ik nog wel een verhaal schrijven over liefde en verleiding, maar vandaag? Vandaag waait het te hard om aan slanke lijven, stomende sex of intense hoogtepunten te denken. Vandaag even niet. Maar morgen? Morgen waait het minder.

Ergens in de afgelopen week zijn de blog awards uitgereikt. Meen dat ze zo heten, maar hang me er niet aan op. Geenstijl zal wel gewonnen hebben, maar er was ook meisjesvrouw genomineerd. Weet niet echt een goede term voor een vrouw van veertig plus die schrijft als een huppelkutje van twintig. De Amerikanen hebben daar stapels namen voor, Cougar, MILF, enzo. Maar goed. Een vrouw die van leuke dingetjes houdt, jonge jongens en handbediening. En daarvan verslag doet in haar blogje. Deze aflevering ging over de elektrische uitvoering van de eenvinger methode…

Laat maar. Ik ga niet herhalen wat voor heerlijke momenten ze allemaal heeft beleefd. Daarvoor waait het te hard, en bovendien als ik iets erotisch wil lezen schrijf ik het zelf wel! En doe ik zelf het veldwerk natuurlijk. Wind. Nog steeds heel veel wind.

Een aantal jaren geleden zat ik naar een film te kijken met Kathleen Turner. ‘Body heat’ . Er waait een bloedhete verschroeiende wind, de windlichten tinkelen en de man staat buiten. In een witte jurk, zo’n cliché ding die meer onthuld dan bedekt staart ze hem aan vanachter de getraliede ramen. De film zit vol foute cliché’s als ik eraan terug denk, maar who cares. Ik was dertig jaar jonger dus ik zag alleen een natte droom op het beeldscherm. Wild loopt de man om het huis heen, alle deuren zijn op slot natuurlijk, en smijt tenslotte uit pure wellust een stoel door het raam. Om zich natuurlijk direct op haar te storten. Wat wind al niet met je kan doen!

Al met al knap je hier wel vanop! Hoewel … Kathleen Turner zou mijn moeder, nou ja bijna, kunnen zijn. En dat is toch weer tamelijk ontnuchterend … Blowing in the wind.