Kir Royal

Café Central is goed gevuld. Als ik de deur open duw begint mijn neus te kriebelen door een bekend luchtje, verschaald bier, vermengd met etenslucht en eau-de-toilette. Bijna alle tafeltjes zijn bezet. Toevallig is mijn favoriete plekje nog vrij. Schuin onder het Mariabeeld. Zij leest altijd mee als ik schrijf. Ik let er wel op dat er niets religieus geschreven wordt want anders gaat ze zich er nog mee bemoeien ook…

Naast me een tafeltje met een stelletje. Hoewel stelletje? Ze passen helemaal niet bij elkaar. Hij zit naast, zij schuin tegenover me. Strakke jeans, Dior, een topje van Donna Karen en Jimmy Choo aan de voetjes. Het handtasje van Louis Vuitton ontbreekt niet. Haar middellange, lichtbruine haar glimt. Een meisje uit Vogue.

‘Nonchalante mannen zijn niet echt het ideaal van vrouwen.’

Even leunt hij achterover, zonder woorden. Hoe wanhopig hij ook probeert het gesprek op gang te brengen, het lukt hem niet. Het enige waar ze over wil praten is haar werk en de verwachtingen die ze daar over heeft. De relaties die ze heeft met mannen die het hebben gemaakt, advocaten op de Zuid-as…

‘Je bent een echte vrouw geworden sinds we elkaar de laatste keer hebben ontmoet!’

Ze schiet in de lach en antwoord dat ze dat van hem niet kan zeggen… Niets helpt… Afbranden van kennissen ook niet, collega’s afzeiken is ook geen optie. Ze hebben elkaar na lange tijd weer ontmoet, de relatie tussen hen is me nog niet helemaal duidelijk – zijn grote liefde van school? Een ex. collega? Wat doet die jongen wanhopig zijn best.

Ongeschoren, een vlassig baardje van een dag of drie, gekreukeld overhemd dat betere tijden heeft gekend, niet gepoetste schoenen. Zijn gladde, zwarte en naar achteren gekamde haar valt in pieken over zijn schouders. Het contrast met haar kan niet groter zijn. Nee, de handboeken ‘hoe versier ik een meisje zijn bestudeerd maar niet begrepen …’

Het meisje van de bediening is een engeltje. Op een wolkje dat snel oplost ben ik bang. Lang blond haar samengebonden in een paardenstaart, iets te lange neus, benen niet helemaal in verhouding, grote oorbellen en kleine vetrolletjes die later vast tot volle wasdom komen. Ik zie haar silhouet diapositief in het zonlicht dat door het raam van de kroeg in mijn ogen schijnt. De tijd zal niet genadig voor haar zijn. Vriendelijk is ze wel, ze laat de zonwering zakken zodat ik niet langer door de zon word verblind. Lief nietwaar? Ik besluit een ‘La Chouffe’ te bestellen, prachtig goudblond abdij bier. 8 procent, ‘Beer with a bite.’ Alcohol en schrijven, als dat maar goed gaat.

Ik kan het niet laten om naar het meisje naast me te kijken. Jezus, pardon, Maria, wat is ze jong. Maar toch al heel volwassen. En totaal niet in die jongen geïnteresseerd.  Het eerste wat ze doet als hij naar het toilet gaat is haar Blackberry checken. Wie niet. Zelf krijg ik sms na sms… De iphone staat op blèren dus de hele kroeg geniet mee. Lachend kijkt ze me aan vraagt of erg populair ben! Ze neemt me onderzoekend op, mijn kleding en vooral mijn horloge worden nauwkeurig bekeken. Ja hoor, het is een echte Breitling. Een meisje met oog voor geld… Het streelt mijn ego dat ze direct nadat haar ‘vriendje’ weg is mij aanspreekt…

Ik schiet in de lach, kijk haar blij aan en zeg vrolijk: ‘mijn vrouw … ze komt zo langs om wat te drinken. Even betrekt haar gezicht en dan schieten we hard in de lach. In een ander leven, in een andere tijd…

Huiverend kijk ik naar buiten. De zon heeft bekeken voor vandaag. De wind waait uit het noordwesten, de regen plenst op de keien, de grauwe muren en eeuwenoude gevels druipen van het vocht. De dakgoten kunnen het water niet meer verwerken. Er is geen desolater plek in de stad dan een lege markt op een regenachtige zaterdagmiddag.

Het wordt steeds drukker in de kroeg. De een na de andere vader met kind, moeder met dochter, gezinnen met krijsende kinderen lopen binnen. Een van de meisjes van de bediening, ik heb haar nog niet eerder ontmoet lacht vriendelijk naar een chagrijnig stelletje dat tijdens het lezen van de bierkaart nog geen woord heeft gewisseld. Ha! Een moeder met kind, een verlegen lachende, lieve moeder met lange donkere haren, een rieten mandje aan de arm. God was in een goede bui toen ze geboren werd. Of tijdens de conceptie…. Was het mijn moeder maar geweest.

Mijn meisje trippelt binnen. De kroeg valt even stil. Een vrouw die ‘iets’ heeft trekt altijd meer bekijks dan een knappe huppelkut. Het meisje aan het tafeltje naast me staart haar aan, zoals een man een vrouw kan aanstaren, glimlacht naar me en zegt met haar ogen: daarvoor ben ik geen concurrentie. Nee meisje, dat zijn maar heel weinig vrouwen, ik ken er denk ik maar twee of drie…

Ik kan het niet laten bewonderend naar haar te kijken, de moeite die ze heeft genomen om zich mooi te maken voor een borreltje … Het blonde haar hangt los, een jurkje dat veel te koud is voor de tijd van het jaar, high heels … Een lange zwarte jas, die tot op haar enkels valt accentueert haar slanke lijf, een met zwart imitatie bont afgezette capuchon hangt nonchalant naar achteren. Ik hoop dat ik de enige ben die weet wat er onder de lapjes van Oscar de la Renta zit …

‘Wat wil je drinken?’ Ik ken het antwoord natuurlijk maar speel het spelletje braaf mee. Omslachtig kijkt ze in de wijnkaart, overweegt een biertje, een kopje muntthee, en laat aan mij de keus. ‘Verras me eens!’ Nu zijn wij het onderwerp van belangstelling aan het tafeltje naast ons. Zelfverzekerd roep ik de serveerster en bestel twee Kir Royal.  Uiteraard. We hebben niets te vieren dus: Kir Royal.

Alsof ik haar voor eerst sinds lange tijd zie.  Alsof ik de jongen ben die naast me zit. Korte cursus. Met voorkennis van twee-en-dertig jaar natuurlijk, maar dat weet hij niet. Mijn vrouw kijkt terloops naar de het stelletje naast ons, buigt zich voorover en fluistert zachtjes maar heel goed verstaanbaar:

‘Dat nonchalante, dat zou jou niet staan’