Ogen

Haar hart gaat als een gek tekeer. Trillend staat ze in de opening van de deur, haar ogen gefixeerd op haar bed. De dode rat ligt op zijn rug, zijn pootjes gespreid, zijn staart recht naar beneden. Het kussen is nat van het bloed. Welke gek heeft dit gedaan? Alsof de rat elk moment tot leven kan komen, zo voorzichtig schuifelt ze naar het bed toe. Bij het bed aangekomen buigt ze zich voorover….

Zacht strijkt iets warms langs de binnenkant van haar benen. Alsof de duivel zijn hoofd tussen haar dijen heeft gestoken. Een ademstoot uit de hel. Sofia gilt en springt achteruit. Sissend springt de kat op het bed en grijpt de rat. Met felgele ogen kijkt hij naar Sofia, de rat druipend van het bloed bungelt uit z’n bek.

‘Wat is er? Wat sta je te gillen?’ Moeder staat onder aan de trap en wil weten wat er aan de hand is. Haar stem is schel en dwingend.
Sofia kan niet uit haar woorden komen, ze probeert te antwoorden, maar er komt geen geluid uit haar mond, haar stem verstikt van schrik. De trap kraakt, moeder komt naar boven. ‘Geef antwoord!’ Ze draait zich om en loopt haar kamer uit, de gang op haar moeder tegemoet. ‘Een dode rat moeder, Moortje heeft een rat gevangen..’

Rastloses Sehnen! Wünschendes Herz,
Immer nur Tränen, Klage und Schmerz?

Krassend draait de plaat zijn rondjes onder de naald. Een gedicht van Rellstab, Frühlingssehnsucht, door de stervende Schubert gebruikt om nog éénmaal zijn verdriet de wereld in te schreeuwen.

Vader tikt zachtjes op de tafel. Met een van nicotine bruin verkleurde nagel wijst hij de regels aan. Zachtjes prevelend leest hij de passage nogmaals. Hij begrijpt heel goed wat dit betekent, maar om het te aanvaarden, dat is nog iets anders.

‘Dit, of iets dat er op lijkt, is de manier waarop heksen eerzame vrouwen, die weinig op hebben met vleeschelijke lusten, maar bezorgd zijn voor hun sociale positie, verleiden tot het kwaad. Maar bij jonge meisjes, die meer gericht zijn op sex en plezier, gebruiken zij een andere methode, gericht op hun geile verlangen, hun hunkering naar het vlees. Bedenk hierbij dat de duivel liever de goede onder hen verleidt dan zij die van nature verdorven zijn. De verdorvenen worden eenvoudiger verleid dan de goeden. Daarom zal de duivel des te harder proberen deze heilige maagden en meisjes te verleiden.’

Het boek ligt opengeslagen op de eettafel. Vol met donkere vlekken en gekreukt lijkt het eeuwen oud, geschreven in een schimmige tijd, door duistere lieden. Het verspreidt een geur van dood en verderf, een muffe geur, alsof je een vochtige, schimmelende kelder onder je neus hebt liggen.

Het kwaad moet worden uitgebannen. Het Boek wijst hem de weg. De Malleus maleficarum. De heksenhamer. Vanmiddag zal de duivel zijn gehoornde gezicht laten zien. Peinzend slaat hij het boek dicht, staat op en legt het boek in een doos. Met de doos tussen zijn handen geklemd loopt hij naar de secretaire, draait de sleutel om van de schuif en zet de doos voorzichtig neer. Nog een half uur, dan komen ze. Eindelijk zal de begeerte worden vernietigd, zal de lust die hem verteerd worden bedwongen.

De plaat is afgelopen, de naald tikt in de laatste groef, tikt in de laatste groef, tikt…
Met een zucht zet hij de pick-up uit en draait de radio aan, nog even en het is één uur. Tijd voor ‘De toestand in de wereld’

Sofia zit achter haar bureautje en staart naar de brief die voor haar ligt: ‘Lieve Sofie, ik begrijp niet wat hen bezielt, maar dit kan zo niet, dit laat ik je niet langer aandoen…’ Haar handen liefkozen de brief, een brug naar een wereld ver weg. Een wereld van liefde en geluk, zonder vernedering, geweld en intimidatie.

Zwak dringt het geluid van de radio door het plafond heen. De toestand in de wereld schalt op gedragen toon door het huis:”Leven zonder God is minder makkelijk dan het leek. Smartelijk missen velen in deze nieuwe tijd ook de duivel….De rest kan ze niet verstaan. Hilterman is weer goed op dreef, de onheilsprofeet van de lage landen. Ze rilt onwillekeurig. Nog even en dan..

‘En dus waarde luisteraars hierbij mijn visie op de toestand in de wereld. Goedemiddag.’

De stem zwijgt. Het enige geluid dat ze nog hoort is de regen op het dak die met bakken naar beneden valt. De angst slaat haar om het hart, het zweet parelt op haar voorhoofd. In de bijkeuken gaat de achterdeur open. Moeder gaat naar een gebedsbijeenkomst, samen zingen en bidden. Alleen met vader in huis, nog wel…

Sofia maakt de knoopjes van haar blouse open, trekt hem uit en vouwt hem netjes op. Dan stapt ze uit haar rokje en doet haar panty uit. Op haar armen kippenvel, de haartjes aan de binnekant van haar dijen staan recht overeind. Haar schoenen met de hoge hakjes houdt ze aan. Ze loopt naar de spiegel en pakt uit haar toilettas de zwarte lippenstift en paarse mascara.
Het ritueel is begonnen, de angst werkt verdovend, Sofia verricht werktuigelijk alle handelingen die haar zijn opgedragen. Handelingen die ze kan dromen. Langzaam draait ze zich om en gaat in de hoek van de kamer staan, haar armen langs haar lichaam, het hoofd gebogen, de ogen neergeslagen.

De kat kruipt onder het bed vandaan, in zijn bek de kop van de rat. Hij gaat tegenover haar zitten en kijkt Sofia recht in de ogen. Ogen die in het niets staren, zwart gemaakt met verf, ogen als zwarte gaten…

De trap kraakt.