De stilte en de stad

Mensen lopen langs me heen, kijken strak voor zich uit en verdwijnen tussen andere mensen zonder een spoor na te laten. De stad zwijgt. Zoals altijd. Stenen hebben geen geheugen, zijn slechts een dode reflectie van wat is geweest. Je moet heel goed kijken wil je de schimmen uit het verleden ontwaren.

Peinzend leg ik mijn pen neer. Ik zit in mijn favoriete café aan de markt, boven me hangt een obsceen aangekleed Maria beeld, door de ramen valt de schaduw van de st-Jan op mijn tafeltje. Waarom word ik altijd zo melancholisch als ik hier zit? Maakt ook niet uit natuurlijk. Ook zwarte inspiratie is inspiratie. De beste plek om iets te schrijven is daar waar tegenstrijdige gevoelens met elkaar in gevecht raken.

Een tijdje terug kwam ik een meisje tegen, in hetzelfde café waar ik nu zit. Moeder met kind. Het was op een zondagmiddag en vruchtbaar Nederland zat, gevlucht van kinderkamer en wegwerpluier, bij te komen achter een glaasje wijn. Onze ogen zochten elkaar op. We begrepen elkaar direct. Zonder een woord te wisselen voelde ik haar verlangen om los te komen uit de sleur van elke dag, het leven op te pakken waar ze het had verloren, de liefde te omarmen zonder schuldgevoel.  Ik droomde haar Maria. De stad heeft een hallucinerende invloed.

Ik heb altijd een verhaal willen schrijven over een, voor mij, heel bijzondere ervaring. Het zal een jaar of dertig geleden geweest zijn, ik was een nachtje uit, toen ik overvallen werd door de stilte van de stad. Een begrip dat ik bijna niet onder woorden kon krijgen. Het bleef maar door mijn hoofd spoken zonder dat ik ook maar in de buurt kwam van de verwoording van het gevoel.  in mijn bestaan kunnen noemen.

Ik heb veel pogingen gedaan het op te schrijven maar het blijven vaagheden.  Telkens als ik de stad inloop is er het moment dat het geluid verdwijnt zonder dat het stil is. Ik zie de mensen, ik ruik de viskraam op de markt, voel de warmte van de passerende lijven, maar hoor niets meer. Dat is het moment dat de stad, het dorp of het plein beginnen te praten. Het geluid van de wind overstemt de fluisterende daken, de straatstenen zingen. Een bushalte vertelt een verhaal over eenzaamheid. De kerk huilt om het verleden. Het marktplein heeft marktkooplui zien komen en sterven.

Het geluid loopt door een trechter, cirkelt steeds sneller naar beneden om uiteindelijk helemaal te verdwijnen. Een moment dat niet langer duurt dan een nanoseconde, daarna komt de herrie in volle hevigheid terug.

Stenen vastgezet in mortel
zijn een negatief van toen
geen geheugen, zonder oordeel
absorberen eeuwen, overleven dood

Langs de windhoek van kozijnen
zwijgen klinkers, liggen pannen
stil te wachten
op de dageraad van morgen

Zwevend door de straten,
mensen, parasieten op haar pels
Onze schaduw reeds vervlogen,

zijn wij rimpels in haar tijd.

Steden hebben geen geweten
Verzwelgen levens zonder mededogen
Roeien heel de mensheid uit.
Rondom stilte, stilte van de eeuwigheid.

Mijn zoektocht naar gevoel.