Bekerwedstrijden van Reeuwijk

De uitdaging.

Het is al weer even geleden dat ik de bekerwedstrijden van Reeuwijk, en Gouda om het iets belangrijker te maken, heb gevaren. Eigenlijk wilde ik eerst niet meedoen, te weinig ervaring met de trapeze en de spinaker, iets dat ik voor het volgende seizoen had gepland. Maar Ben vond dat ik gewoon maar ‘learing on the spot’ moest toepassen. Zo gezegd zo gedaan. De kans om met Ben te varen laat je gewoon niet lopen!

Zaterdag was een prachtige dag. Windje 3 tot 4, stabiel uit het Noordwesten. Ideaal voor de Elfhoevenplas want dan kan je de mooiste banen varen. En wordt er echt wat van je geëist, want in baan 6 zit de C-boei. Verstopt achter allerlei eilandjes, geteisterd door windshifts die binnen 50 meter 180 graden kunnen draaien. Een echte uitdaging bij elke windkracht. De Elfhoeven is geen grote plas. Een Olympische baan zal je bij ons niet varen tenzij je een Micro Magic bestuurt. Alle banen lopen tussen eilandjes door, en drie keer op en neer is geen uitzondering. Zoiets als 18 holes lopen op een 9 holes baan. Je slaat wel ergens anders af, maar de green blijft op dezelfde plek liggen.

 

Ik was best wel gespannen, want met Ben van den Hoorn aan boord ga je voor goud. Normaal vaart hij met Jaap de Vries, maar die zou deze wedstrijd met z’n zoon varen. Uiteindelijk kwam hij niet opdagen, wellicht bang van z’n oude boot te verliezen? Had zo maar gekund, want hoewel ik nog niet al te veel ervaring in de Randmeer heb ben ik natuurlijk geen beginner. En Ben? Wel na een aantal keer Nederlands kampioen geweest te zijn, in de Olympische selectie te hebben gevaren en recent nog de Sneekweek te hebben gewonnen in de Randmeer is hij zeer moeilijk te verslaan. Kortom, de concurrentie was terecht nerveus.

 

 

Het begin was goed …

 

De eerste wedstrijd was meteen de slechtste. Bij de start kwamen we redelijk weg, derde of zo, maar bij de bovenboei lagen we al eerste. Kind of Blue liep aan de wind een knoop harder dan alles wat verder meedeed. Goede slagen maken helpt ook natuurlijk. Doordat het niet zo hard waaide waren we in het voordeel ten opzichte van de meer ervaren of zwaardere combinaties. Ik hoefde niet in de trapeze en kon me dus concentreren op de Genua en trim. Bij de bovenboei voor de wind terug en de spinaker erbij. En toen ging het fout. Het was de eerste keer dat ik het ding zelfstandig moest zetten. En voor de wind is het wel handig als je ervoor zorgt dat je hem niet tussen de mast en voorstag hijst. Naar voren gooien helpt. Shit. Dat was een harde leerschool. En het kostte ons vijf plekken. Plus pijn in m’n oren van het schelden. Moet je maar tegen kunnen als je wilt winnen. Toen het ding eenmaal stond de volgende uitdaging.

 

Zoals ik al vertelde is de Elfhoevenplas bezaait met eilandjes. En dan moet je in elke luwte de spinaker volhouden. De spi-boom verstellen, de barberhaulers aanpassen, de trim veranderen. Je werkt je de tandjes. Eenmaal bij de gijpboei aangekomen moet het ding van de ene naar de andere boeg gezet worden… En Geert maar door de boot geschopt worden door Ben. Kortom een keiharde leerschool.

 

Een leerschool waarvan ik met volle teugen genoot. En die zich in de volgende wedstrijden ten volle uitbetaalde. De volgende vier voeren we een eentje op rij. En vooral wedstrijd nummer drie was memorabel. Nummer twee kwam vijf minuten na ons over de streep. Op een baan die 25 minuten lang was. Alleen Chris ten Hoopen en Guus Koster bleven bij ons in het klassement in de buurt. Stonden zelfs boven ons als je de aftrek van wedstrijd 1 niet meetelde. Dat moest te doen zijn op de zondag.

 

 

Het vervolg iets lastiger …

 

De zondag was de wind toegenomen naar hard. Nog steeds uit de Noordwest hoek maar zo stabiel als een knipperlicht. Trapeze weer voor gevorderden. Nu waren we ten opzichte van de ervaren bemanningen flink in het nadeel. Mijn gebrek aan ervaring met de trapeze zou nog vervelende gevolgen krijgen. De eerste wedstrijd wonnen we nog, zei het met minder voorsprong dan de vorige. Ik maakte geen fouten met de spinaker, de overstagen gingen vlekkeloos en de aan-de-windse rakken liepen als een speer. De wind begon echter steeds harder te worden, in vlagen tot kracht zes, zeven. Nu moet je een Randmeer zoveel mogelijk vlak varen, alleen dan bereik je de hoogste snelheid. Dus dat betekent in de trapeze hangen. Wat je met die vlagen behoorlijk goed moet beheersen. En daar ging het dus in de twee na laatste race fout. Virtueel lagen we in het klassement nog op de eerste plaats, en ook nu lagen we voorop toen ik ging zwemmen. Vol uithangend viel de wind weg. Volledig. En dus ging Geert kopje onder en lag de boot vrijwel stil. Direct daarna ging de wind weer volop aan en werd ik met een reuzenzwaai op het voordek gekwakt. Gekneusde knieën en ribben tot gevolg. Wat erger was: we werden vierde…

 

De omstandigheden waren zo zwaar dat we eigenlijk wilden stoppen. Voor mij was het niet goed meer mogelijk om verantwoord te blijven zeilen. Fysiek zat ik er doorheen en de bootsnelheid werd steeds lager doordat ik hem niet meer vlak kon houden. Sommige boten voeren met drie man en waren nu duidelijk in het voordeel. Maar zo dicht bij het einde kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Terwijl we op de terugweg waren naar de haven kwam een aantal boten ons tegemoet waarvan wij dachten: als zij het kunnen.. Dan wij ook! Bij de start van de voorlaatste wedstrijd werden we vakkundig door Chris klemgevaren en maakten een hele slechte start. Opgeteld bij de zware omstandigheden hebben we dat niet meer goed gemaakt en we gingen als derde door de finish. Tijdens de laatste race ging alles prima. De wind was iets geluwd en voor mij beter hanteerbaar.

 

Spinakeren met vlagen 7 is sensationeel! ( en loei-zwaar…)

Halve wind met spinaker varen is sensationeel! De spi-boom stond krom tegen het voorstag, ik stond vol in de trapeze waar het kon, en de boot planeerde als een jecko. Naast ons vielen de mindere goden een voor een terug. Kind of Blue was helemaal in haar element! Als tweede door de streep en op het laatste stuk nog bij de voorliggende boot ingelopen. Ik droom nog wel eens over de kans die we hadden moeten pakken door de spinaker bij te zetten. Voor het eindresultaat had het niet meer uitgemaakt. Na een zeer enerverend weekend waar ik nu fysiek nog last van heb zijn we tweede geworden. Op drie punten achterstand op nummer een… En achttien punten voor op nummer drie.

 

Toch niet slecht voor de eerste grote wedstrijd in een gelegenheid combinatie. Oh ja, ik denk dat het spinakeren en trapezewerk me toch niet zo heel slecht afgingen.. maar tevreden? Nee. Second place is first loser.