Hemelzwerk vol grauwe wolken,
doet dampen om zijn vleugels kolken,
niets verstoort hem,
in zijn eeuwig statisch levensritme
Kathedralen van het lage land
wolkenkrabbers aan de hemelkant,
zijn een wrede combattant
Uren glissen in een tragisch ritme.
Niemand luistert naar zijn lied,
God die hem hier achterliet
zegt: Gouden Hanen huilen niet…
‘Uren glissen in een tragisch ritme,
uren glissen in een tragisch ritme,
in zijn eeuwig statisch levensritme.’
Knap om het zo te schrijven dat ik als lezer empathie voel voor de gouden kerkhaan. Mooi gedicht, verstild.
LikeLike
Dat iemand (jij)
zo mooi kan schrijven.
LikeLike
Dank je wel!
LikeLike