De laatste zomerdag

De maandag staat bij mij in het teken van herstel, fysiek en geestelijk. ’s-morgens om negen uur sta ik in de sportschool en beul mezelf af tot een uur of elf. De conditie gaat vooruit, maar langzaam. Toch ben ik zeker niet ontevreden, op de loopband houd ik het inmiddels weer een half uur vol met gemiddeld een km of acht per uur. Fartlek training, dus bergje op bergje af. En dat is niet verkeerd, maar wel te ambitieus op dit moment. Het is beter om een stapje terug te doen. De rest van de tijd smijt ik gematigd met ijzer. Er moet meer aan de buikspieren worden gedaan. De sixpack is nog niet terug. Maar als je alles tegelijk wil (JA!!) …

Drijfnat van het zweet kom ik thuis waar ik begroet word door klagelijk gemiauw. Alsof ze nooit aandacht en eten krijgen. Hoewel eten.. Ze willen eruit en wel NU. De liefde van een kat… Snel een douche en zelf ook eruit. Het is tenslotte de laatste zomerdag. Als ik in de tuin lig barst de hel los – Ik hou van overdrijven- De buren vijf huizen verderop laten een serre bouwen. En de pneumatische hamer maakt denken onmogelijk. Het is dat het een lieve vrouw is met schattige kinderen want anders… niets.

Om aan het lawaai te ontkomen heb ik de Iphone opgezet. Erg veel rust geeft dat nu ook weer niet. Maar goed, ik heb de plot van een volgend hoofdstuk voor een roman op papier gezet. Lastig om je te verplaatsen naar nevel en schemerwereld als de zon op je hoofd brandt.  Het is warm en langzaam glij ik weg in dromen en gedachten.

De laatste zomerdag. Morgen regent het en is het herfst. Sombere luchten pakken zich vochtig als natte proppen kringloopapier samen boven zompige weiden, hangen laag boven schaarse vlekjes groen van de voorstad, bedekken met lage slierten buitenwijk en binnenstad. Ik zucht en staar naar boven. Nu straalt de zon nog en ik bedenk verwondert dat ik me overmorgen niet meer kan herinneren hoe de zomer is geweest, hoe de warmte voelde op m’n buik, het zweet dat op mijn voorhoofd parelde. Vreemd, maar ik weet hoe de regen me zal verkillen, de kou m’n vingers zal laten prikken, m’n wangen zal doen gloeien van de kou.

De appels beginnen al te kleuren en de takken hangen door onder het gewicht. De katten komen thuis. Een voor een springen ze over het tuinhek en lopen langs de appelboom naar me toe. Ze hebben een krul in de staart, hun kopje hangt schuin naar beneden. Twee paar vragende ogen kijken me aan: eten? Snoepjes? Aaien? Een schootje wellicht? Of alles tegelijk… Heel voorzichtig drukt Fabian z’n natte neus tegen mijn oor. Ik deed net alsof ik sliep.. Waar hij natuurlijk niet intrapte. Baas? Wakker worden! Baas is de beroerdste niet en staat zuchtend op uit z’n stoel. Vijf minuten later hebben ze gegeten, likken omslachtig de bek af, snorren iets voor de vorm en springen in mijn stoel. Zo die liggen. Waar ik moet zitten is mijn probleem.

Over het pad van klinkers loop ik tussen de beukenhagen naar de vijver, langs het rozenperk naar het ochtend terras. De teakhouten ligstoelen staan groen uitgeslagen te wachten op aandacht, de boog met klimrozen hangt zuchtend naar beneden. De tuin is moe, de bladeren voelen de zwaartekracht en zijn aan het eind gekomen.

De zon zakt achter de groene muur van de populieren. De avondwind doet de bladeren fluisteren, de takken bewegen in een alsmaar sneller ritme. Snel wordt het frisser, tijd om naar binnen te gaan, de gordijnen te sluiten en mezelf over te geven aan liefde en melancholie.

Aan alles komt een eind. Ook aan een zomer die nooit is begonnen.