Een zondags tochtje

Een merkwaardige dag voor de 946. De Sneekweek is in volle gang en Kind of Blue ligt in Reeuwijk … Voor het eerst in jaren vaart ze niet mee in een grote wedstrijd. Niet omdat het schip slechter is geworden, maar omdat de nieuwe bemanning er nog niet klaar voor is. De oude eigenaar stuurde ons een mailtje dat ze met het nieuwe schip, de 1o90, op de 9e plaats staan. Terwijl ze voorgaande jaren toch een stukje hoger stonden.

Ine en ik hadden besloten het rustig aan te doen vandaag. Niet op het randje oefenen, bootje op snelheid varen op wat ruimere koersen, en genieten van het mooie weer. Onder een Hollandse hemel zijn we aan het klussen geslagen, tape vervangen rond de verstaging, landvasten op maat maken, een haak aan het landvast voor bevestigen enzovoort. Kleine klussen die zich met veel genoegen in de zon laten verrichten. We hadden de boot naar een luwte verhaald om haar in alle rust te kunnen optuigen. Het zeil hadden we aan de giek laten zitten zodat we het snel konden zetten. De genua gaat er per definitie vanaf. Het windje nam flink toe en werd vlagerig. Met twee lichtgewichtjes van 60 en 75 kg zou het nog een toer worden om de boot vlak te varen. De zeilpakken bleven in de achterbak want het zou toch droog blijven …

Op de klassieke manier voeren we weg, een paar meter deinzen, genua uitrollen, bak trekken en wegvaren.  Halverwege de haven bleek de genua niet volledig uitgerold, hij was om het voorstag heengeslagen. Wat ik ook probeerde, niet los te krijgen. We zijn ervoor gewaarschuwd, dit is een veelvoorkomend probleem bij de Randmeer. Enige oplossing: terug naar de steiger, val vieren, genua ontwarren en opnieuw beginnen. Nu zit er aan de punt een haak met elastiek vast aan de voorstag, juist om dit probleem te voorkomen, maar die stond niet strak genoeg. Leerpuntje. De sliplanding was trouwens volgens het boekje en er kon een kwartel eitje tussen.

Inmiddels was de wind aangetrokken tot een dikke vlagerige 4. We knalden het meer op en bemerkten direct dat we meer zelfvertrouwen hadden en veel meer snelheid uit het schip konden halen. Ik maak me geen illusies, er zit nog veel meer in. De vlagen maakten het lastig om hoog aan de wind te blijven en het schip stuurde nerveus. Regelmatig stond de genua bak zonder dat ik de indruk had al door de wind te zijn gegaan. De oorzaak was heel simpel en weer een wijze les. Onvoldoende spanning op het voorlijk van de genua. Die had ik losser moeten zetten om het zeil uit voorstag te ontwarren en vergeten opnieuw op spanning te zetten. Het was een heel ander schip toen dat was opgelost.

Voor de wind het zwaard omhoog en blazen maar. Met twee man in plane! Zonder spinaker! Dat is best kicken. Jammer van die klapgijp, maar gelukkig geen schade. Ik moet heel erg aan de Windex vaan wennen en het andere gedrag van de giek.  Waar bij een Valk de giek duidelijk gaat liften als je binnen de wind vaart, daar geeft de Randmeer veel minder duidelijke signalen. Komt ook door de neerhouder natuurlijk. Achter ons begon zich in rap tempo een dikke bui te ontwikkelen en we besloten direct terug te gaan. Net lagen we gestreken voor de wal toen de regen gutsend naar beneden kwam. Hoezo geen zeilpakken nodig. Ien heeft weer een lesje geleerd. Jammer dat zij naar binnen kon gaan en ik het schip kon opruimen. Vrouw zijn heeft z’n voordelen.

Ik heb nog even met buurman Fred gevaren om de zeilen droog te zeilen. Samen hadden we veel meer gewicht aan boord, wat vooral aan Fred ligt, en dat merkten we duidelijk. De boot lag vlakker en de snelheid was veel constanter. Waar ik bij Ien de schoot nog wel eens moest vieren, daar kon ik hem samen met Fred in het blok houden. Fred, de trotse eigenaar van een 50m2 wist niet wat hij meemaakte, Kind of Blue knalde over het water. Hij genoot met volle teugen.

We waren de dames die we op de kant hadden geparkeerd bijna vergeten…