Bloedend Hart

Op de hoek van de Rue St-Honere tegenover de boekenwinkel van Francois Laforte staar ik gedachtenloos voor me uit. De chaos voor mij dringt nauwelijks tot me door. Vaag hoor ik de gierende banden, het geluid van toeterende scooters, optrekkende vrachtwagens. De iphone ligt op het tafeltje voor me, naast het doodgeslagen biertje. Kronenbourg 1664. De ringtone, Bloedend Hart, snijdt door mijn ziel. Ik druk het gesprek weg. Het is koud op het terras. De gure wind van oktober jaagt de Parijzenaars naar binnen, de kroeg in. Alleen de rokers blijven buiten, kleumend naast de terrasverwarming, elkaar moed in pratend. Ik steek er nog een op en inhaleer diep. Rook vermengt zich met de uitlaatgassen van het verkeer.

We ontmoetten elkaar op een kerstborrel. Zo’n feestje dat maar niet gezellig wil worden. Een verplicht nummer waar je met je collega’s doorzuipt tot je iedereen wel aardig moet vinden. Roerend in een koud kopje thee staarde ze naar niets. Iets in haar blik trof me, een peilloze droefenis, een pijn die niet verwerkt was. Haar ogen weerspiegelden weemoed.

Ze ontroerde me, trok me onweerstaanbaar aan. Zoog me naar binnen, dieper in die groene ogen, dieper in haar ziel. Ruimte en tijd versmolten. Moments of perfect clarity. ‘Mag ik je iets vragen?’ Opeens stond ze naast me. Heel gewoon. Alsof ze er altijd had gestaan.

‘Waaraan dacht je toen je me net aankeek?’ Haar ogen waren vochtig. Ik keek haar aan en was verloren. Voorgoed verliefd. Ik gaf geen antwoord, kon geen antwoord geven. Hoefde geen antwoord te geven. Ze pakte mijn hand en trok me mee. Mee naar het terras, waar eenzame rokers dicht bij de terrasverwarming zaten. Voor mij op het tafeltje een vergeten glas bier. ‘Ik zie je voor het eerst maar ken je al heel lang.’

Haar mobiel zong zachtjes. “ik zie niks en ik hoor niks, mijn hoofd zit vol met smart, ik voel alleen het bloeden, het bloeden van mijn hart.” Ze zette hem uit, legde hem op tafel en boog zich voorover. De glimlach op haar lippen raakte mijn mond met vederlichte zachtheid.

De weken na deze ontmoeting zagen we alleen elkaar. Meer hadden we niet niet nodig.

Opeens was ze verdwenen. Ik werd wakker na een nacht vol liefde in een leeg huis. Even plotseling als ze in mijn leven kwam stapte ze er weer uit. Op de tafel lag haar iphone.

“Ik zie niets en ik hoor niets…….”