dies Lunae
De dag van vertrek. Afscheid van het huis, de katten, de cavia’s. Een dag die volgens de volkswijsheden in een kwade reuk staat. Inderdaad, de dag waarop wij niet vertrokken. De weergoden zitten tegen, in Zuid Duitsland en Italië is het noodweer, de Dolomieten staan tot de top onder water. Maar…wij weten het zeker: ooit stappen we in de auto…
Ooit vertrekken we! Echt!
Duitsland. Een land dat bij ons een bijsmaakje heeft. Verloren onschuld, voetbalwijdstrijden, oorlogen. Zij zijn groot en wij zijn klein.. Waarom eigenlijk?
Nederland, land binnen het Koninkrijk der Nederlanden bestaat langer, sinds 1830, toen we de Belgen eruit mikten. De Duitser doen het pas sinds 1871 met elkaar, en daar hadden ze Bismarck voor nodig. Een veeg teken want een slagschip met gelijke naam werd tot zinken gebracht in 40-45. Net zoals de Weimar Republik, het derde rijk, de DDR, de BRD, Duitsland.. tja.
En Nederland? Dat raakte alleen Indonesie en Suriname kwijt. En zijn onschuld, maar dat kwam veel later. En de Pvda, maar dat komt nog. We zijn Trots op Nederland! Rita, meid sinds jij die kreet hebt gejat ben ik steeds trotser op het Nederland dat geen deel uit maakt van Trots op Nederland. En dat durft te zeggen dat de PVV te vergelijken is met een obscure beweging uit het begin van de vorige eeuw die veel sympathie koesterde voor Duitsland. Ik durf het nog maar net op te schrijven, want de vrijheid van meningsuiting is hier heel elitair beperkt..
Duitsland. Land van dichters, componisten, grote kunstenaars. Gespleten land, land van naaldwouden, heidevlakten en bier. Land van mijn jeugd, van B41-GNbat. Land van bisonkit. Gelijmd onder druk. Op 9 november 1989 zat ik voor de TV. ‘s-Avonds, live op TV, viel de muur. Great moments in time. Zoals zovelen weet ik nog exact wat ik aan het doen was. Een biertje drinken, chipje erbij, op de bank. Niets dramatisch. Dramatische momenten zijn ook maar stof in de tijd. Pas op 15 maart 1991 deden de vier voormalige geallieerde mogendheden afstand van van hun rechten waarop Duitsland weer volledig onafhankelijk werd.
De muur is neergehaald maar niet verdwenen. Onzichtbaarstaat hij tussen Oost en West, tussen Noord-Afrika en Europa. Tussen Turkije en de EU. Tussen Israël en de Palestijnen. De bouwers heten nu geen Stalin of Honecker, geen Ulbricht of Chroesjtsjov maar Wilders of Dewinter, Schönhuber of Bush.
Ooit stappen wij in de auto, een duitse, naar Noord Duitsland. Om te genieten van de cultuur, de natuur, de ontspanning en de rust. Om te genieten van onze grote buren, en natuurlijk van het Deutsche bier.
Zonder grens, zonder muur. Wir sind Berliner. Maar voorlopig blijven we thuis.
WitchWithaView 