Gouda
Reizen per motor is je verplaatsen in een Gouden Koets. Ik ken geen andere manier van reizen waar je zo van ontspant. Onstpanning in concentratie, dat wel. Mijn motor is een Triumph Tiger. Een zwarte, andere kleuren bestaan niet. UItgerust met tanktas, Tailbag en kofferset. Je kan er zo mee op wereldreis.
Slechts een tripje naar Castricum gepland omdat ik mijn toilettas was vergeten, maar dromen mag natuurlijk.
Motorrijden kan je onder alle omstandigheden, ik heb nooit echt begrepen dat je er mooi weer voor nodig hebt. Ok, regen is niet fijn, maar hinderen hoeft het je niet. Mits waterdicht pak natuurlijk. Je voelt hem al, inderdaad, nat tot op m’n ballen. Mannen onder elkaar zeggen wel eens ‘zo klein’ als ze het koud hebben, nu geloof me: de hele handel was non existing.
Bij mij is het optuigen van de motor een bijkans religieuze ervaring. Allereerst ben ik altijd alles kwijt, weet ik nooit welke handschoenen ik aan wil. Of ik een vestje, trui of fleece onder mijn pak aantrek. Kost me meestal een klein half uurtje. Kan ook in twee minuten, maar wat is daar nu de lol van? Klaar? Nee, telefoon of vul maar in vergeten….
Eenmaal onderweg verander ik. Weg twijfelneus. Na de eerste bocht voel ik me Paul Newman en bij de tweede bocht een directe afstammeling van de Dalai Lama. Handig dat pa in het land is nietwaar?
Niet verder vertellen, maar ik rijd hard. Niet in de bebouwde kom, kinderen, beestjes, oude van dagen, die moet je niet laten schrikken. Maar erbuiten…. Alleen jammer dat Nederland één grote bebouwde kom is.
De route naar Castricum was eigenlijk niet zo heel boeiend. Beetje binnendoor, beetje snelweg. Stoplichtje. Ha! kijk das nou leuk: een golfje met drie blaagjes, dikke uitlaat en geen stijl. Ze moeten me nog inhalen. Uitslover, man van 50 wordt kind, maar wel gewonnen!
Castricum
Een toilettas is een bijzonder ding, zwart met groen, half versleten en vol met spullen om je leeftijd te verbergen. Plus paracetamol voor als je weer hoofdpijn hebt. Geloof me, ik heb veel paracetamol…. Het ding is kapot en vertoont, net als de baas, de tand des tijd. Nu kan ik iets gaan vertellen over de toilettassen en handtassen van dames maar.. laat maar. Toilettas ingeladen, twee keer naar boven met de lift omdat ik iets had vergeten en op naar moeders. In Woerden.
Binnendoor via Heemskerk, Beverwijk naar Wijk aan Zee. Gewoon nieuwsgierig. Tussendoor nog even gezwaaid maar niemand die het zag. Wijk aan Zee. Schijnt ‘gezellig’ te zijn. Schiet mij maar lek. Nog nooit zo’n van God verlaten plek gezien. Als Nederlanders dit ‘gezellig’ noemen dan is Afghanistan een paradijs. Vast niet op de goede plek gekeken.
Wijk aan Zee ligt ingeklemd tussen de Hoogovens en de Noordzee. De stank van verbrand staal doet je ogen wateren. Om de boel op te leuken heefr de directie van deze grootste frietkraam van Nederland besloten om metalen sculpturen langs de weg te plaatsen. Total Recall revisited. Alleen Arnold the Terminator ontbreekt nog. Als je er woont: mijn excuses! Vast wel ‘gesellig’ daar. Bebouwde kom? Effe niet. Gassen!
Woerden
Mijn moeder woont in een verzorgingshuis. Een paar jaar geleden begon ze van de ene op de andere dag te dementeren. Na de jaarlijkse griepprik voelde ze zich niet lekker, een beetje onbestendig zoals ze zelf zij. Altijd een sterke dynamische vrouw en ineens onzeker. Binnen drie weken was ze het besef van tijd en plaats kwijt. Begon ze agressief te worden uit onmacht. Het ging zo snel dat ik geen idee had wat er aan de hand was.
De diagnose was pas na een half jaar gesteld, en dan nog niet met zekerheid: vasculaire dementie in combinatie met Alzheimer. Het begin van een geleidelijke maar zekere aftakeling. Het proces gaat in fasen. De laatste tijd is het stabiel, maar er komt een moment dat het weer achteruit gaat.
Ik ben vaak met mijn eigen dingen bezig, mijn eigen onzekerheden. Daardoor kom ik te weinig bij mijn moeder.
Waarom? De confrontatie is te groot. Zo wil je haar niet zien. Het is niet de vrouw die je meenam naar de Diergaarde, het strand. Die je een schop onder je reet gaf als je weer had zitten kloten op school. Het verzorgingshuis is voor haar de laatste stop. Dat wil en kan je niet accepteren. Je moet wel. En maakt er samen het beste van.
Want gelukkig kan ze je nog wel aan het lachen maken. Op de motor jochie? Nou ik hoop dat je pak waterdicht is, want toen Cor en ik naar Italie op de motor gingen, in 1958, was het hele zakie na een dag in de regen rijden zo klein dat jij er bijna niet was….
Gouda.
Biertje? Lekker.
WitchWithaView 