19 mei 1925

Als je het erf oploopt stap je in het verleden. Weinig is er veranderd sinds de vorige eeuw. Eigenlijk niet sinds het huisje is gebouwd, direct na het graven van de Vaart in 1617. 

In de tuin de rozen van mijn schoonvader, die mij nooit heeft gekend als schoonzoon. Rozen, die net als hij , maar een klein stukje hebben om op te leven. Ze bloeien tegen de verdrukking in. Jan, kruidenier te Linschoten, filosoof en criticus.

Hendrika woont, samen met een wisselend aantal katten, in dit vooroorlogse paradijs. Hier kan je binnenlopen en op elk moment de geur van draadjes vlees opsnuiven, de was ruikt nog als was, niet naar iets chemisch.

Geboren in 1925,  boerendochter,  in Woerdens Verlaat. Het jaar waarin Gore Vidal, Jan Wolkers en Margaret Thatcher geboren worden. Hitler Mein Kampf publiceerde. De eerste tekenen voor een nieuwe wereldbrand zich begonnen af te tekenen. 

De vrouw die moeder is van Ien. De vrouw die haar hele leven heeft gewijd aan anderen, aan haar man, haar gezin, aan God.  Die leeft alsof de wereld om haar heen nog dezelfde is als in 1925. Zich verbaasd over de harteloosheid van mensen. En zich ertegen verzet. Vasthoud aan haar manier van leven. Gek worden we ervan. Maar bewonderen doen we het ook.

Dit jaar is ze 84 jaar geworden. Van sterke vrouw in 1979 toen ik ‘bij Soede kwam’ verweerd door de tijd tot een broos iemand. Uiterlijk. Van binnen is ze nog net zo sterk als toen. 

De geur van rozen bedwelmd je. Zittend in de tuinstoel, een biertje drinkend dat jezelf hebt meegenomen, kán de weemoed toeslaan. Waarom moet alles veranderen? Hendrieka lacht daarom, en citeert: